Březen - Sbor Církve bratrské Český Těšín

Březen - Sbor Církve bratrské Český Těšín

NejenInformátor
Sboru Církve bratrské v Českém Těšíně
z obsahu:
Historie jednoho zpěvníku
Sborové album
Modlitba jako mocná zbraň
Peninin koláč
Úchvatná - recenze knihy
Pozvánka na výlet
Svědectví
a další....
duben 2010
ročník 11, číslo 1
úvodník
„Proto vás já, vězeň kvůli Pánu, prosím, abyste tomu povolání,
kterého se vám dostalo, dělali čest svým životem, vždy skromní, tiší a trpěliví.
Snášejte se navzájem v lásce“, Ef. 4,1-2.
Chtěl bych něco napsat o jedné obyčejné praktické věci, kterou máme
každý doma a celkem často ji používáme. My muži asi trochu méně, ale ženy
se bez ní neobejdou. Ta věc je zrcadlo. Každý z nás chce nějak vypadat,
podle svého co nejlépe, a k tomu, abychom toto zjistili, potřebujeme zrcadlo,
nestačí nám věta od někoho jiného, např. manželky - to máš dobré, chceme
se ujistit, že tak tomu skutečně je, chceme to vlastníma očima uvidět. Tak se
postavíme před zrcadlo a kritickým pohledem sjedeme to, co v něm uvidíme.
A pak si řekneme - musím něco s tím udělat (což je zřejmě častěji) - anebo - je
to v pořádku.
Boží slovo je taktéž přirovnováno k takovému zrcadlu se všemi jeho
funkcemi, jak čteme u Jakuba 1:23,24: „Vždyť kdo slovo jen slyší a nejedná
podle něho, ten se podobá muži, který v zrcadle pozoruje svůj vzhled; podívá
se na sebe, odejde a hned zapomene, jak vypadá.“ Chtěl bych vám položit
otázku: Kdy jsme naposledy četli Boží slovo jako zrcadlo, tzn, že jsme ho
vztahovali na svůj život, poměřovali jsme jím svůj život. Přiznám se, že jsem
si uvědomil, že to taky tak nečtu. Rád se zajímám o to, co Bůh kdysi udělal,
nebo co ještě bude dělat, myslím na to, modlím se za to,... ale jaká je
současnost, to mi nějak utíká. A Boží slovo nás vybízí, abychom se podívali do
zrcadla, které je nám dáno ke kontrole našeho života, a jednali podle toho, co
v něm uvidíme. Mám zkušenost toho, že když chci poznat svůj stav v Božím
zrcadle, tak mi to Bůh ukáže. Ale někdy to, co se dozvíme, není moc příjemné.
A myslím, že to chce i odvahu se ptát Božího zrcadla nebo stát o to, abych
poznal svůj stav před Bohem.
Několikrát se mi stalo, že jsem se Boha na něco ptal a on mi během chvilky
odpověděl nebo při četbě Bible druhý den ráno. Nebo jsem se ptal na něco a
on mi odpovídal na něco úplně jiného, to co on považoval za důležitější.
Pokud sebe vidíme v zrcadle, vždy budeme začínat u toho, co je pro nás
nejdůležitější nebo co nám na našem vzhledu nejvíc vadí, a stejně tak mluví s
námi Bůh. Proto někdy neslyšíme Boží řeč, protože hovoří to, na co se
neptáme nebo ani nechceme slyšet. Bůh chce řešit to, co on vidí jako největší
problém u nás. Je velice důležité dát prostor i čas tomuto stání před zrcadlem,
vždyť nezáleží na tom, jak si myslíme, že vypadáme, ale na tom, jak nás vidí
Bůh. Vždyť vcházíme do Jeho království, ne do našeho nebo do nějakého
království podle nás.
Nevím, zda jste si někdy uvědomili, že obraz v zrcadle není věrný, je
to pouze odraz a ještě k tomu stranově převrácený vůči tomu, jak nás vidí
ostatní lidé. Při pohledu do zrcadla se většinou zaměříme na detaily, a proto
potřebujeme někoho, kdo nám řekne celkový dojem z nás. Když někam
jdeme, dívám se na sebe obvykle do zrcadla, ale stejně se pak zeptám
manželky, zda tak mohu jít. Potřebuji taktéž pohled druhého pro svůj pocit, že
jsem v pořádku. Boží slovo je pro nás zrcadlem, ale stejně potřebujeme znát
hlas Ducha Svatého, který nám bude říkat, jak to s námi je doopravdy. Zrcadlo
Bible může být jemně deformováno naším postojem k Bibli nebo naším
poznáním nebo jinými okolnostmi. Jsem přesvědčen, že potřebujeme obojí,
jak číst Bibli jako zrcadlo, ale taktéž poslouchat hlas Ducha, abychom „byli v
pořádku“, abychom dělali čest svému povolání, kterého se nám dostalo. A jací
máme být? Vždy skromní, tiší a trpěliví. To jsou vlastnosti, které se moc
nenosí v společnosti, ve které žijeme (nemyslím církev). Ale v Božích očích
mají vysokou hodnotu.
Stanislav Boszczyk
Modlitba jako mocná zbraň
Rád bych se s vámi, milí čtenáři, podělil krátce o modlitbě. Jsou to věci
známé, ale myslím si, že jako křesťané bychom se měli povzbuzovat k
modlitbě více než doposud. Modlitba jako slovo znamená snažně prosit,
vzývat Boha. Doba, ve které žijeme, nám nedovoluje, abychom se nemodlili
nebo se modlili velmi málo. Je tolik špatného kolem nás, tolik bolesti,
rozvrácených rodin, nevěřících přátel, nemocí, které se stále víc rozmáhají i v
našem sboru, vztahy mezi starší a mladší generací, také docela časté
neshody mezi denominacemi kvůli rozdílům ve zbožnosti. Je tolik potřeb, ale
málo modlících se. Bůh touží po našich modlitbách, chce slyšet naše prosby,
naše díkůvzdání, naše upřímné volání k němu. Což často znamená pokořit se,
klekat na kolena, plakat před Bohem, vyznávat, vzývat jeho jméno. Věřím, že
každý z nás ví, o čem mluvím.
Bible nás učí mnohé o modlitbě, např. jak k ní přistupovat, jak se
modlit, kde se modlit a proč je to tak důležité. Zde bych rád uvedl pár veršů z
Bible, které se mi jeví jako velmi důležité.
Lukáš 11:9 "A tak vám pravím: Proste, a bude vám dáno;
dáno hledejte, a
naleznete; tlučte, a bude vám otevřeno"
Jan 15:7 "Zůstanete-li ve mně a zůstanou-li má slova ve vás, proste,
oč chcete, a stane se vám."
vám
Jakubův 4:3,5-6 "Prosíte
Prosíte sice, ale nedostáváte,
nedostáváte protože prosíte
nedobře: jde vám o vaše vášně."..."Či myslíte, že nadarmo je psáno:‚Bůh
žárlivě touží po duchu, kterého do nás vložil? Mocnější však je milost, kterou
dává. Proto je řečeno: ‚Bůh se staví proti pyšným, ale pokorným dává milost.‘"
Římanům 12:12 "V naději se radujte, v soužení buďte trpěliví,
v modlitbě vytrvalí."
vytrvalí.
Jan Zlatoústý, významný arcibiskup na přelomu 4. a 5. století, kdysi
řekl: "Největším dobrem je modlitba a rozmluva s Bohem, protože je to družná
společnost s Bohem a spojení s ním. A jako jsou tělesné oči osvíceny, když
vidí světlo, tak také duch zahleděný na Boha je osvícen jeho nevýslovným
světlem. Modlitbou míním takovou, která není ze zvyku, ale vychází z duše,
která není omezená na určité doby nebo na různé hodiny, nýbrž je nepřetržitá
ve dne v noci."
Pokud chceme vidět jak Bůh jedná v životech lidí kolem nás i na nás
samotných, musíme se modlit! Bůh nám dal tento dar modlitby, abychom jí
také bojovali. Je to velká zbraň, které se satan bojí. Často nám krade čas,
snaží se nás zaměstnat něčím jiným. Asi znáte situaci, kdy se rozhodnete
věnovat modlitbě a najednou vám zazvoní telefon nebo přijde nečekaná
návštěva. Mně se to stalo mnohokrát. A právě o to mu jde, abychom se stále
méně modlili. Je třeba najít si čas pro modlitbu a prosit Ducha Svatého, aby
nám pomohl se modlit, protože on ví dobře jak se modlit. Římanům 8.26: "Tak
také Duch přichází na pomoc naší slabosti. Vždyť ani nevíme, jak a za co se
modlit, ale sám Duch se za nás přimlouvá nevyslovitelným lkáním." Také dále
v 8. kap. se dovíme, že i Ježíš se za nás přimlouvá. Římanům 8:34: "Kdo je
odsoudí? Vždyť Kristus Ježíš, který zemřel a který byl vzkříšen, je na pravici
Boží a přimlouvá se za nás!" Není to skvělé, když někdo se za nás modlí na
nejvyšších místech? Nechci si ani představit, jak by náš život vypadal bez
jejich modliteb. Také my bychom se měli neustále modlit k našemu Otci.
Na závěr bych chtěl říct jedno krátké svědectví. Před asi 6 lety, kdy
jsem ještě studoval na gymplu, dostal jsem jednu kartičku, na které bylo
možné napsat někoho nebo něco, za co se chceme modlit, abychom na to
nezapomínali, ale měli to stále na očích. Já jsem na tu svou napsal jenom
jméno mého nevěřícího kamaráda ze školy. Opravdu denně jsem se za něj
modlil, aby mu Bůh dal milost, aby mohl uvěřit a být spasen. Občas jsme měli
bouřlivé diskuze na téma Boha a víry. Později se začal více stýkat z lidmi z
naší mládeže, účastnil se kempů a sjíždění vody. Nebudu se déle rozepisovat,
ale za nějakou dobu přijal Pána Ježíše jako svého Pána a spasitele. Také se
nechal pokřtít a stal se členem našeho zboru. Je to Otmar Sabela, který je
opravdu křesťan zapálený pro Ježíše. Chvála Pánu. Nechci se ničím chlubit,
ale myslím si, že křesťané si ani neuvědomují, jaká moc je v modlitbě. Chci
vás povzbudit k tomu, aby pokud vidíte, že často zapomínáte se modlit,
napište jméno nebo věc, za kterou se modlíte na modlitební kartu, která by
měla být v každém Nejeninformátoru. Použijte ji jako záložku do Bible nebo
přilepte na ledničku, tak aby byla dobře vidět. Moje zkušenost je více než
dobrá, tedy vřele doporučuji."Bůh
Bůh naděje kéž vás naplní veškerou radostí a
Svatého."
pokojem ve víře, abyste se rozhojňovali v naději mocí Ducha Svatého.
Římanům 15:13
Daniel Boszczyk
Sborové album
Položili jsme několik otázek mladým manželům Arturovi a Lucce Římanovým,
aby se s námi sdíleli, co nyní prožívají. Tady jsou jejich odpovědi.
1. Jak se má rodina se třemi malými dětmi a ještě k tomu s dvojčaty. Je
to náročné? (Co vás drží nad vodou?)
L:Osobně prožívám jedno z nejkrásnějších období mého života. Nikdy jsem
netušila, že Bůh dává tak nádherné dary a že je budu moc užívat v takové
hojnosti. Na každé dítě nás Bůh upozornil předem, nebylo to pro nás v
podstatě překvapení. O Áronovi jsme věděli dva měsíce dopředu a o
dvojčatech jsem věděla už na vysoké škole, takže jsem Artura o té daleké
budoucnosti informovala už v době, kdy jsme spolu chodili.
Ptáš se jestli je náš život náročný. Samozřejmě pořád uklízíme, pereme,
hrajeme si, žehlíme, krmíme, přebalujeme, vozíme a zase uklízíme... ale tohle
se zažije opravdu jen jednou v životě, strašně rychle to uteče, najednou jdou
děti do školky a začínají většinu času trávit mimo domov i mimo náš vliv, takže
si to užíváme, kolik to jen jde, protože za chvíli ten čas bude pryč.
A.: Čím víc těch dětí doma je, tím více jsou naše charaktery dobrušovány a to
je dobře.
2. Jak se vám daří najít si čas na sebe a na Boha ve vaší situaci? Máte
vůbec čas na sebe?
Když jsme spolu žili první rok, snažili jsme se velice důkladně až násilně mít
společné chvíle při Bibli a modlitbě. Většinou to končilo nesvárem. Zjistili
jsme, že jsme typy pro osobní a soukromý čas s Bohem a společné sdílení se
zážitků s Bohem přichází mezi řečí, kdykoli. Lucka např. s Bohem žije velice
volně, nemá ráda strukturu tzn. je schopná (ještě když nebyly děti) přečíst
Bibli za měsíc a tak to opakovat několik měsíců za sebou, anebo naopak si
přečte jeden verš a dumá nad ním týdny a nic jiného nečte. Nemá
pravidelnost ani v modlitbách, protože neustále s Bohem něco řeší, anebo si
před něj stoupne, padne na tvář, cokoli, a tak tráví daný čas. Artur se zase
musel naučit, že ač měl rád delší studování Bible i více času pro ztišení, v
momentální situaci je to nemožné. Proto si musel projít obdobím, kdy zjistil, že
až tak moc nezáleží na množství času, který trávíme s Bohem, ale jen na
srdci. Musel pochopit, že Bůh je skutečně Otec, který nám rozumí a chápe
naši situaci. I to, když už nemáme síly se večer ztišit. A mnohdy právě v
situacích, kdy nebyl čas být s Bohem, právě tehdy On promlouval. A ač podle
svých dřívějších zkušeností či spíše teologie si myslel, že množství času
stráveného s Bohem určuje jeho kvalitu i množství Božího jednání, musel
kapitulovat a začít se učit významu slova milost, a to i v jiných oblastech ne
jen spasení skrze milost.
Spolu trávíme čas při dětech, tam většinou vše řešíme. Doma, venku na
procházkách atd. Když už toho máme dost, tak obvoláme rodinu, že budou
hlídat a vyrazíme např. na večeři. Problém je v tom, že najednou máme pocit,
že někdo chybí :-) Ale snažíme si to užívat i s tímto malým pocitem.
3. Máte kněze (Áron), proroka (Nathan), krále (David). Jak vychováváte děti?
No přece jako kněze, proroka a krále :-) Máme výhodu, že patříme ke
královskému kněžstvu a máme usilovat o to, aby všichni prorokovali :-)
Je v nich rozdíl? Myslíte si, že jména mají (budou mít) vliv na jejich život?
Každý z našich synů je naprosto odlišný, vychováváme je stejně, ale už teď v
raném věku vyžadují v určitých situacích jiný přístup. Vychovávat děti je
obrovskou školou, my jsme v první třídě a už jsme dostali dost pětek i
poznámek :-) Jak je vychováváme? Milujeme je, ale umíme je i potrestat,
pracujeme s nimi (zatím hrou) na nových věcech, neustále je něco učíme, ale
dáváme jim i pauzu pro osobní rozvoj a čas s hračkami. To, co považujeme za
důležité v tomto období je, že každému denně, jednotlivě věnujeme osobní
čas jak s matkou, tak s otcem, aby věděly že nám na nich záleží a každý je
důležitý. Ten čas naše děti milují a vyhledávají ho.
Jména mají velký význam, Lucka je přesvědčena, že mnohem větší než
příjmení. Nevybírali jsme jména podle velikých osobností Bible, ale podle
významu. Dlouho jsme stáli před Bohem a čekali na jména pro naše děti.
Jméno je tak úžasný dar, že si člověk ani neuvědomuje, že ten který ho osloví
mu např. tím jménem může žehnat nebo proklamovat určitou pravdu do jeho
života. Např. Nathan znamená Bůh dal, v životě našeho syna při každém
oslovení (ne úmyslně) bude připomínán Bůh. 50x za den, 1000x za týden,
xxx krát za život. Zanechá to stopu a my doufáme, že pozitivní.
Také mu to bude připomínat pravdu, že Bůh nám už dopředu řekl o jeho
narození - proto Bůh dal -, a že je velice důležitý a potřebný v tomto světě.
Tuto realitu by měl vnímat každý člověk, tím pádem by si více vážil života i
toho, že je.
Art: modlím se, abychom rozpoznali povolání svých synů a pomohli jim do něj
plně vstoupit. Jinak např. pořád mám na mysli situaci, kdy Lucka měla znovu
přetáhnuté svaly na zápěstí (což už má chronické a dlouhou dobu), a proto
odmítla zvednout Árona - tak on zareagoval: "Auf papa" a bylo uzdraveno.
(mimochodem od té doby se to zatím nevrátilo).
4. Oba jste nebo jste byli velice aktivní (muzikál, konference a pod.) Jak teď
prožíváte tento čas? Máte ještě něco v rukávu, co byste ještě rádi dělali či
udělali? Jsou děti či situace, v níž žijete, inspirací pro to?
V rukávu máme pár věci, některé tam ještě necháme, ale to, co můžeme
vytáhnout, jsou projekty tohoto roku. Lucka pracovala skoro 3 roky na
leporelu. Jednou, když kojila Árona, tak jí Bůh oslovil, ať napíše Leporelo pro
maminky, moc nechápala proč pro maminky a zrovna leporelo, ale jak
přicházel čas, věděla, co má dělat. Leporela slouží většinou dětem, jsou v
tvrdých vazbách, aby nebyla tak lechce zničitelná. Matky často sedí s dětmi a
hrají si s nimi, čtou atd. Leporelo pro maminky má mít funkci malé knihy se
zamyšleními nad klasickými i nevšedními situacemi, které mohou matku
potkat, když žije s Bohem a dětmi. Ilustraci vytváří Jana Bílá. Snad se podaří
vydat Leporelo v tomto půlroce. Tímto projektem bude podpořena misie Jarka
a Jany Bílých v Novém Jičíně.
V létě bychom chtěli točit Čtení pro Árona. Asi tak před 3 roky přišel Artur s
tím, že by chtěl vytvořit CD pro děti, kde bude zpracovaná Bible. Rozjel se
nekonečný vlak různých nápadů a nakonec to dopadlo tak, že se zpracovaly
biblické příběhy známé i méně známé od Adama po Mojžíše, Jozue již není
zahrnut. Vše je ve formě vyprávění, poezie, říkanek, hádanek, ukolébávek,
dialogů, písniček atd. Jestli se stane zázrak, tak to vydáme o Vánocích :)
Máme před sebou spoustu práce, zatím je vše na papíře. Budeme pracovat
jednotlivě s desítkami lidí, a to vyžaduje spoustu času. Jen doufáme, že ne
další 3 roky.
Art. plánuje v brzké době sestavit skupinu hrající akustickou židovskou hudbu.
Děkujeme za odpovědi a přejeme Boží požehnání pro celou vaši rodinu a do
všech nápadů, které jsou před vámi.
Śpiewnik pielgrzyma
Dostala se mi do rukou historie vzniku tohoto zpěvníku. Tento zpěvník
ovlivnil celé dvě generace našich otců a vznikal v nesnadné době. Několik
zapálených lidí mělo vizi a odvahu se pustit do díla, které na první pohled
nemělo šanci na úspěch (doba vlády komunistů), a přesto tyto lidi si Bůh
použil pro něco velkého. Originál historie byl psán polsky, a proto jsme jej
nechali po aktualizaci tak jak byl.
W ożywieniu duchowym, jakie nawiedziło Śląsk Cieszyński w
pierwszej dekadzie 20 wieku, od początku ogromną rolę odgrywały pieśni
duchowe. Nie tylko na wspólnych zgromadzeniach, lecz przede wszystkim w
najróżniejszych okolicznościach życia codziennego poszczególnych osób i
rodzin. Śpiewano w domu, przy pracy, w czasie odpoczynku, podczas wizyt,
w podróżach, a nawet w nocy w przerwach między snem. W Dolnym Żukowie,
który później stał się siedzibą władz „Związku dla Stanowczego
Chrześcijaństwa”, do nawrócenia rodziny Górniaków, gospodarzy przyszłego
domu modlitwy, doszło po usłyszeniu przez nich pieśni duchowej,
zaśpiewanej w ich ogrodzie przez dwie młode siostry. W powstających potem
szybko dalszych zborach (Niebory, Gródek, Sucha, Tyra, Ustroń, Hażlach,
Cieszyn itd.) śpiew zborowy przy akompaniamencie fisharmonii stanowił
ważną część zgromadzeń, niebawem zaczęły też działać chóry, a nawet
orkiestry.
Pieśni, przepisywane początkowo odręcznie, zostały wkrótce zebrane
i w roku 1919 ukazał się drukiem pierwszy śpiewnik „Związku” pod nazwą
„Pieśni Pielgrzyma”, liczący sto kilkanaście pieśni. Entuzjastą i głównym
motorem tej i innych inicjatyw, związanych ze śpiewem, był brat Jan Glajcar z
Końskiej, z zawodu hutnik, samouk, który jednak otrzymał od Pana
szczególne zamiłowanie do pieśni i muzyki duchowej, a także nieprzeciętne
obdarowanie w tym zakresie. Przez szereg dziesięcioleci tłumaczył on na
język polski wiele pieśni z niemieckiego, słowackiego i czeskiego, napisał też
wiele własnych, działał jako dyrygent chórów, prowadził orkiestrę dętą,
przepisywał nuty dla chórów i orkiestry, uczestniczył w redakcji kolejnych
śpiewników, grywał w zborach (w Gródku a w Źukowie) na fisharmonii, dawał
poszczególnym osobom lekcje śpiewu oraz gry na fisharmonii i na
instrumentach dętych itd.
Pieśni w tym pierwszym śpiewniku, jak i
późniejszych,
pochodziły
częściowo
z
innych,
wcześniejszych
polskojęzycznych śpiewników, w tym przede wszystkim z „Harfy Syjońskiej”,
wydanej przez „Społeczność Chrześcijańską”, działającą przy Kościele
Ewangelicko-Augsburskim, oraz z „Kancjonału” tegoż kościoła, częściowo z
tłumaczeń z śpiewników niemieckojęzycznych, takich jak Reichsharfe,
Pfingstjubel, Reichslieder, Rettungsjubel i innych, ze słowackiego śpiewnika
„Piesne Sionské”, z rosyjskojęzycznych „Piesni Strannika” i „Gusli”, a prócz
tego z kilku śpiewników czeskich, zaś w późniejszym okresie (po 2 wojnie
światowej) z śpiewników angielskojęzycznych. Nie tłumaczono, rzecz jasna,
wszystkiego, lecz tylko pieśni najwartościowsze. Stanowiło to swoisty filtr,
dzięki któremu zasób pieśni w zborach „Związku” stawał się stopniowo
skarbcem najcenniejszych pereł muzyki ewangelicznej wszystkich krajów i
wszystkich czasów. Z rodzimych autorów pieśni wymienić można takich jak:
Paweł Sikora, Karol Hławiczka, Jan Glajcar, Józef Kajfosz, Karol Brózda,
Ruta Śniegoń. Drugie wydanie śpiewnika „Związku”, już pod nazwą „Śpiewnik
Pielgrzyma”, ukazało się w roku 1923 i zawierało aż 439 pieśni, co obrazuje
wielką dynamikę na tym polu. Trzecie wydanie bez nut ukazało się w roku
1935 i zawierało 404 pieśni. Śpiewniki te prócz zaspakajania potrzeb
lokalnych zborów „Związku” docierały też w głąb Polski i do zborów
polskojęzycznych w innych krajach, jak Francja, Stany Zjednoczone, a nawet
Ameryka Południowa. Na terenie Śląska Cieszyńskiego „Śpiewnik
Pielgrzyma” był też używany przez niektóre inne ugrupowania ewangeliczne,
w szczególności wydanie drugie śpiewnika używane było przez długie lata w
zborach Wolnych Chrześcijan. Ponieważ wszystkie te śpiewniki były bez nut,
do prowadzenia śpiewu w zborach konieczne były liczne śpiewniki nutowe
niemieckie, słowackie, czeskie i rosyjskie, do których odnośniki podawane
były w śpiewnikach przy poszczególnych pieśniach. Tych śpiewników z
nutami brak było w Polsce i innych krajach, toteż nie wiedziano tam, na jakie
melodie śpiewać poszczególne pieśni. Prowadziło to do swoistej twórczości —
brano melodie z jakiejś innej znanej pieśni lub tworzono „nutę własną”. W
Polsce jeszcze dziś wiele pieśni z „Śpiewnika Pielgrzyma” w niektórych
zborach śpiewa się na swoiste melodie, przeważnie molowe, przekazywane
sobie z pokolenia na pokolenie. Pewien zbór na Kresach Wschodnich — w
Krzemieńcu wydał nawet przed 2 wojną światową własny „Śpiewnik
Pielgrzyma” z nutami na jeden głos, aby w ten sposób rozwiązać ten problem,
lecz i w tym śpiewniku wiele pieśni miało swoiste melodie, gdyż jego wydawcy
nie znali prawdziwych. Warto jeszcze wspomnieć, że część nakładu 3
wydania „Śpiewnika Pielgrzyma” z roku 1935 pozostała w drukarni Kutzera w
Czeskim Cieszynie, gdzie zastał ją wybuch wojny. Życzliwym pracownikom
drukarni udało się ukryć i przechować ten nakład przez cały okres okupacji
niemieckiej i dopiero wojsko radzieckie wywiozło to wszystko w nieznanym
kierunku jako łup wojenny.
Zaraz po 2 wojnie światowej zaczęto myśleć o kolejnym wydaniu
„Śpiewnika Pielgrzyma”, po pierwsze ze względu na wzrost liczebności
zborów (nawracało się wtedy wiele młodych ludzi), po drugie ze względu na
liczne nowe pieśni, które wtedy krążyły, i po trzecie ze względu na brak
śpiewnika z nutami. Przystąpiono więc już w roku 1946 do systematycznych
przygotowań nowego śpiewnika. Ponieważ „Związek” współpracował wtedy
dość ściśle ze „Społecznością Chrześcijańską”, gdzie także odczuwano te
same potrzeby, pierwszą koncepcją był wspólny śpiewnik dla obu tych
ugrupowań. Dzięki temu do zespołu przygotowującego śpiewnik weszły osoby
ze „Społeczności” takie jak prof. Karol Hławiczka, braterstwo Gawlasowie i
kilka innych. Ze strony „Związku” motorem pracy nad śpiewnikiem był
oczywiście Jan Glajcar, a także Karol Kajfosz, nauczyciel, dyrygent i
organista, od strony duchowej zaś dziełu temu patronowali bracia starsi: Karol
Kaleta i Paweł Wojnar. Po pewnym czasie stosunki ze „Społecznością” uległy
ochłodzeniu i prace nad śpiewnikami przebiegały już oddzielnie. Utrzymano
tylko współpracę z prof. Karolem Hławiczką, gdyż jako profesor muzyki
(kompozytor i pianista) był on jedynym specjalistą, uczestniczącym w pracach
przygotowawczych. Nie uczestniczył w regularnych spotkaniach zespołu, lecz
korygował muzykę i teksty pieśni, niektóre pieśni harmonizował i służył
zespołowi jako doradca-specjalista.
Zespół spotykał się regularnie w Końskiej u brata Jana Glajcara,
zazwyczaj dwa razy w tygodniu po południu, gdyż jego członkowie pracowali
zarobkowo. Zbierano się koło 15.00 po południu, przybyli prosto z pracy jedli
obiad u braterstwa Glajcarów lub Konderlów, po czym pracowano z reguły do
godziny 19.00 lub dłużej. Na każdym spotkaniu rozpoczynano i kończono
pracę wspólną modlitwą. Stałymi członkami zespołu byli przez cały czas Jan
Glajcar i Karol Kajfosz, czasami bywał obecny br. Jan Żwak z Suchej, a z
młodszych uczestniczyli często Jan i Karol Brózdowie, Jan Folwarczny.
Nieco później, jako najmłodszy w zespole, dołączył do niego na stałe Józef
Kajfosz. Najwięcej uwagi poświęcano tekstom pieśni od strony duchowej i
językowej, redagując je na miejscu w oparciu o najróżniejsze źródła (liczne
śpiewniki polskie i śpiewniki obcojęzyczne), starając się zachować oryginalne
myśli autora. Z reguły na jednym spotkaniu opracowano w ten sposób tylko
kilka pieśni, rzadko więcej niż pięć, a czasami w ciągu całego spotkania
zdołano opracować zaledwie jedną pieśń. Niektóre fragmenty brano sobie
jako „zadanie domowe” i na następnym spotkaniu wspólnie dopracowywano
tekst w oparciu o przyniesione z domu propozycje. Zawsze w ostatecznych
ustaleniach stosowano zasadę jednomyślności.
W sumie praca nad śpiewnikiem trwała 12 lat, od 1946 do 1958.
Trzeba podkreślić, że przebiegała ona w stale pogarszającej się sytuacji
politycznej, w atmosferze wprowadzania komunizmu, a potem frontalnej walki
władz komunistycznych z wszelkimi przejawami religijności. Brat Karol
Kajfosz stracił pracę w szkolnictwie ze względu na przekonania religijne.
Biorąc po ludzku, nie było żadnych realnych szans, by opracowany śpiewnik
można było potem wydać drukiem. Sam „Związek” był szykanowany, a w
końcu uległ likwidacji, zaś jego członkowie weszli w skład Kościoła
Braterskiego. Mimo tej beznadziejnej sytuacji nie zaniechano pracy,
odczuwając Boże prowadzenie i wierząc w nadejście lepszych czasów. W
końcowej fazie prac przystąpiono do przygotowania manuskryptu. Wymagało
to dwukrotnego ręcznego przepisania nut wszystkich pieśni oraz wpisanie pod
nuty na maszynie uzgodnionych, ostatecznych tekstów, najpierw w
oryginalnej wersji nut ze starszych posiadanych źródeł, a następnie, po
korektach muzycznych zespołu i Karola Hławiczki po raz drugi „na czysto”
bezpośrednio przed oddaniem do składu. W przepisywaniu nut uczestniczyli
w szczególności bracia ze zboru w Suchej, zwłaszcza brat Alfred Wigłasz,
który całe jedno przepisywanie wszystkich pieśni wykonał samodzielnie, a
dalej Jan Żwak, Rudolf Stokłosa oraz inni bracia i siostry, którzy wykonali
pozostałą część tej pracy. Wszystkie przygotowania do druku zakończono w
czerwcu 1958 i z gotowym „dziełem”, sygnowanym jako „Śpiewnik Pielgrzyma
z nutami, wydanie czwarte, na nowo opracowane”, zawierającym 673 pieśni,
delegacja zborów polskich wyjechała do Rady Kościoła Braterskiego w
Pradze.
Zdając sobie sprawę z nikłych szans wydania śpiewnika ze względu
na małą liczebność odbiorców polskojęzycznych, członkowie zespołu
pozostawali w kontakcie ze Zjednoczonym Kościołem Ewangelicznym (ZKE)
w Polsce, do którego weszły zbory „Związku” z terenu Polski. Pojawiła się
szansa, że śpiewnik ten zostanie wprowadzony w całym ZKE, składającym
się z 5 różnych ugrupowań ewangelicznych. Władze ZKE zaczęły więc czynić
starania o zezwolenie na import „Śpiewnika Pielgrzyma” z Czechosłowacji, co
stało się możliwe dzięki politycznej „odwilży”, jaka nastąpiła w Polsce po
październiku roku 1956. Z kolei brat Józef Kajfosz przeprowadził akcję
informacyjną o śpiewniku w środowiskach polonijnych na Zachodzie,
wysyłając próbki składu śpiewnika do Niemiec, Belgii, Francji, USA, Kanady
itd. Bardzo interesowało się tym przedsiębiorstwo handlu zagranicznego
dobrami kultury „Artia”, które liczyło na możliwość eksportu śpiewnika na
Zachód. Był to niezmiernie istotny czynnik, który zaważył przy uzyskaniu
zezwolenia na wydanie śpiewnika. Oficjalnie wydawcą miało być Centralne
Wydawnictwo Kościelne w Pradze (UCN), które wystąpiło do Ministerstwa
Kultury o zezwolenie i przedstawiło śpiewnik do cenzury. Wcześniej już
zawodowy grafik, pan Mašek z Klánovic wykonał opracowanie graficzne i
skład całego śpiewnika, nut i tekstu, na dużych arkuszach formatu A3, z
którego potem miały być robione w pomniejszeniu klisze offsetowe, natomiast
brat Józef Kajfosz z żoną Emilią, którzy mieszkali wtedy w Pradze,
przeprowadzali korekty gotowych składów, przy czym brat Józef był też z
ramienia zespołu odpowiedzialny za kontakty z panem Maškiem,
Wydawnictwem, Artią, Radą KB i władzami. Nuty w wykonaniu pana Maška
były bardzo dobrej jakości, w układzie na ten czas bardzo nowoczesnym, co
wzbudziło podziw i pewne uczucie zazdrości u członków Rady Kościoła
Braterskiego, którego ówczesny kancjonał był pod tym względem znacznie
uboższy. W wydanym kilka lat później nowym kancjonale KB zastosowano
nuty w oparciu o ten sam system, korzystając z usług tego samego grafika,
pana Maška.
Niestety cenzura okazała się bezlitosna i zakwestionowała mnóstwo
fragmentów w wielu pieśniach, a liczne pieśni kazała usunąć całkowicie.
Szczególnie surowo potraktowano dział śpiewnika, zatytułowany „Bój wiary i
zwycięstwo”, rozumiejąc zawarte tam treści w kategoriach walki przeciwko
ateizmowi. Nastąpił potem kilkumiesięczny okres pertraktacji i wymiany listów,
w których wyjaśniano duchowy sens zakwestionowanych treści i wskazywano
na to, że z uwagi na gotowy skład z numeracją pieśni robienie zmian i
usuwanie pieśni będzie bardzo czasochłonne i kosztowne. W tym samym
czasie przedsiębiorstwo „Artia” przynaglało do pośpiechu, gdyż miało już z
Polski zamówienie na 4000 egz. śpiewnika i kilka drobnych zamówień z
Zachodu. W tej sytuacji zanoszono też usilne modlitwy o Bożą interwencję,
gdyż po ludzku wyjścia nie było widać. I rzeczywiście Pan zainterweniował,
gdyż przedstawicielom UCN udało się w końcu przełamać opór cenzorów. Po
prostu „machnęli ręką” i Ministerstwo Kultury wydało zezwolenie. Do
przygotowanej przez zespół wersji śpiewnika nie wniesiono ostatecznie ani
jednej poprawki, nie usunięto z niego ani jednej pieśni. Śpiewnik oddano do
druku w Czeskim Cieszynie, tu jednak pojawiła się nowa przeszkoda:
Miejscowa komórka partii komunistycznej, zrzeszająca pracowników drukarni,
zaprotestowała przeciwko drukowi śpiewnika i jej członkowie odmówili
wykonywania prac drukarskich nad śpiewnikiem. Zaczęły krążyć nowe pisma i
telefony między UCN, drukarnią, Artią i zespołem. Zakończyło się tym, że
dyrektor drukarni otrzymał służbowy nakaz z centrali koncernu w Brnie, do
którego należała drukarnia, zmuszający go do wykonania zamówienia. Druk
wznowiono, ale fanatyczni ateiści osiągnęli przynajmniej tyle, że część
nakładu śpiewników, przeznaczoną dla odbiorców wewnętrznych, czyli
polskich zborów KB, wykonano na grubym, szarym, twardym papierze i
oprawiono niedbale. Jednak część na eksport wykonano bardziej starannie,
toteż była potem możliwość sprowadzania ładnych śpiewników z Polski.
Pod koniec roku 1959 nastąpił więc wreszcie długo oczekiwany,
wymodlony, uroczysty moment odbioru śpiewników z drukarni i ich
rozprowadzenia w zborach, co utrwalono na zdjęciach. Momentu tego nie
doczekał jeden z głównych inicjatorow tej pracy i niekwestionowany lider
zespołu Jan Glajcar, który wniósł niewątpliwie największy wkład w powstanie
śpiewnika, ponieważ krótko przedtem odszedł do Pana. Śpiewnik szybko
rozpowszechnił się w zborach polskojęzycznych KB, a także w Polsce i w
innych krajach, gdzie były polskie zbory. W chwili wejścia do użytku jego
poziom i jakość były unikalne. Nie było równego mu śpiewnika w
środowiskach ewangelicznych ani w Czechach, ani na Słowacji, ani w Polsce.
W Polsce na długie lata zajął on pozycję wiodącą w tej kategorii, wyraźnie
przyczyniając się do wzrostu poziomu muzyki religijnej w środowisku
ewangelicznym. Z biegiem czasu wiele pieśni ze „Śpiewnika Pielgrzyma”
weszło też do innych śpiewników różnych polskich ugrupowań
ewangelicznych. Dzięki nutom w układzie czterogłosowym ze śpiewnika
obficie mogły też korzystać kwartety, zespoły i chóry. „Śpiewnik Pielgrzyma”
przez kilka dziesięcioleci był oficjalnym śpiewnikiem kościelnym w całym
Zjednoczonym Kościele Ewangelicznym, a po jego reorganizacji służy nadal
poszczególnym, teraz już samodzielnym ugrupowaniom.
O znaczeniu „Śpiewnika Pielgrzyma” w Polsce świadczy jego dalszy,
już samodzielny rozwój na terenie Polski. W zborach, które go wprowadziły,
zaczęto odczuwać brak pieśni, znanych i lubianych na terenie Polski, których
w tym śpiewniku nie było. ZKE powołał więc kolegium redakcyjne w składzie:
Józef Prower, Bolesław Winnik i Bronisław Stawiński, które zebrało brakujące
pieśni. Rezultatem kilkuletnich prac tego kolegium była „Część II” śpiewnika,
zawierająca 187 pieśni z numeracją od 674 do 860. W roku 1961 ukazał się w
Warszawie „Śpiewnik Pielgrzyma, wydanie piąte, uzupełnione” bez nut,
zawierający obie części czyli 860 pieśni. Ten śpiewnik „tekstowy” i jego
późniejsze niezmienione dodruki trafiały też licznie do zborów polskich KB,
gdzie korzystali z nich ci, którym nuty były niepotrzebne. W roku 1965
natomiast ukazał się w Warszawie wydany staraniem ZKE śpiewnik „Pieśni
Kościelne” z nutami, do którego weszły: 1) Opracowana w Polsce druga część
„Śpiewnika Pielgrzyma” z pieśniami od 674 do 860; 2) „Addenda”,
zawierająca 15 pieśni numerowanych liczbami rzymskimi oraz 3) „Pieśni
kościelne Stokrotki” zawierające 160 pieśni dla dzieci w układzie
trzygłosowym, opracowanym przez Karola Hławiczkę. Nuty w całym tym
śpiewniku wykonano w układzie graficznym, wzorowanym na „cieszyńskim”
„Śpiewniku Pielgrzyma — wydaniu czwartym” z roku 1959. Ponieważ to
importowane wydanie nutowe szybko się wyczerpało, a potrzeby wzrastały,
ukazało się pod koniec lat 60-tych wydanie nutowe, sygnowane jako piąte,
obejmujące niezmienione obie części oraz Addendę i Stokrotki — razem więc
1035 pieśni. W takiej postaci: śpiewnika tekstowego z 860 pieśniami i
śpiewnika nutowego z 1035 pieśniami „Śpiewnik Pielgrzyma” był na terenie
Polski kilka razy dodrukowywany bez zmian treści, zawsze kiedy wymagała
tego potrzeba.
Jaki jest stan aktualny? Wiele zborów odeszło lub odchodzi od
„Śpiewnika Pielgrzyma”, ale nie jest to trend powszechny. Niektóre
środowiska, zwłaszcza Wolnych Chrześcijan i Ewangelicznych Chrześcijan, a
także część zborów zielonoświątkowych w dalszym ciągu intensywnie z niego
korzysta. Co więcej, można nawet zauważyć pewien nawrót do jego treści,
pewne zapotrzebowanie na muzykę tego dawniejszego, spokojnego stylu.
Ostatnio coraz liczniej pojawiają się kasety i płyty kompaktowe, na których
znaczna część pieśni pochodzi ze „Śpiewnika Pielgrzyma”. Mimo że minęło
ponad 40 lat od jego wydania, jest to śpiewnik nadal żywy i bardzo ceniony.
Za mankament uważane są zbyt wysokie tonacje, które często przy śpiewie
zbiorowym trzeba obniżać. Aczkolwiek rdzennych Polaków trochę razi w nim
śląskie słownictwo, nie jest to widocznie wada zbyt istotna, skoro nie
doprowadziła do przeróbek. Próba taka została podjęta w latach 80-tych w
kręgach Kościoła Chrystusowego, gdzie wypuszczono nowe wydanie
tekstowe, znacznie zmienione, z poprawionymi tekstami, usuniętymi
niektórymi pieśniami i z dodanymi nowymi, ale śpiewnik ten generalnie nie
przyjął się. Ogromna większość zborów wybrała i pozostanie przy
dotychczasowym. Co najmniej raz „Śpiewnik Pielgrzyma” z nutami został
powielony (przez działanie Kościoła Wolnych chrześć.) w Anglii, a ostatni
dodruk, w którym do nut dodano akordy gitarowe, miał miejsce tuż przed
końcem 20 - tego wieku. Pieśni ze „Śpiewnika Pielgrzyma” rozbrzmiewają
także i w internecie, a pewna firma komputerowa, której szefem jest człowiek
wierzący, oferuje na sprzedaż cały „Śpiewnik Pielgrzyma” — 1035 pieśni w
postaci plików w standardzie MIDI do odtwarzania i przetwarzania na
komputerach.
Niewątpliwie upływ czasu i towarzyszące mu zmiany sprawiają, że rzeczy
starzeją się i wymagają zastępowania nowymi. Przydałby się śpiewnik równie
solidnie opracowany, jak tamten, wolny od wad tamtego, zawierający
najcenniejsze pieśni, jakie powstały w ostatnim czterdziestoleciu wraz z
najcenniejszymi z tamtego, dostosowany do dzisiejszych czasów i
dzisiejszych potrzeb. Jeśli taki się pojawi, „Śpiewnik Pielgrzyma” z roku 1959
przejdzie do archiwum i do historii. Tymczasem jednak, póki co, służy on
nadal, już piąte dziesięciolecie, będąc pokrzepieniem i pobudką pielgrzymom
na drodze do górnej Ojczyzny.
Výročí 45 let našeho chóru
Z relacji 45- lecia naszego chóru w Czeskim Cieszynie
/przeczytane w zborze dnia 14. 5. 2010/
Pierwsze nabożeństwo w naszym zborze odbyło się w bardzo małej
grupce dnia 20. 9. I964. Każdoroczna rocznica nam to przypomina. Oficialne
otwarcie było 11.10.1964.
W marcu 1965 rozpoczęły się pierwsze próby śpiewu u rodziny Jana i
Heleny Wałachów. My starsi, którzy jeszcze pamiętamy te chwile, z
wdzięcznością patrzymy w przeszłość. Pan okazał nam wiele swojej łaski. Od
tego czasu minęło już 45 lat i bardzo szybko to przeminęło! Od czasu
rozpoczęcia służby chóru 14 spiewaków odeszło już do Pana. Ostatnim z nich
był niedawno zmarły, brat Kokotek Karol. Żyjący jeszcze to: Helena
Wałachowa, Władysław i Anna Boszczykowie, Karol i Maria Supikowie,
Stanisław i Helena Hławiczkowie.
Pierwsze dwa lata administratorem zboru był br. kaz. Karel Touśek z
KB Ostrava. Ponieważ nas była mała garstka, przychodzili do nas służyć
Słowem Bożym bracia z sąsiednich zborów, szczególnie z Gródku i Suchej,
czasem w towarzystwie chórów. Nasze zebrania odbywały się w niedziele
popołudniu. Umożliwiało to wszystkim zainteresowanym być w ich własnych
zborach na dopołudniowych nabożeństwach.
Od 1.2.1967 ustanowiona była samodzielność śląskich zborów KB
/Gródek, Cz. Cieszyn, G.Sucha/, które dotychczas były placówkami zboru KB
Ostrava. Br. Stan. Heczko był pierwszym kaznodzieją zboru. Przyjeżdżał co
tydzień z Opavy, później z Havířova. Służył w zborze 16 lat./1.2.196731.8.I983/. Do chóru wstępowali następni śpiewacy. W okresie zamknięcia
zborów w Żukowie i Nieborach, wielu młodych z tych właśnie zborów stało
się uczestnikami zebrań, wraz ze swymi rodzicami. W latach 1966-68 brało
udział w służbie chóru 35 śpiewaków.
W tym czasie rozpoczęła się praca przy budowli domu zborowego z
mieszkaniem dla br. kazn. S. Heczka. Praca rozpoczęła się 5 marca 1972 do
końca roku 1973, przy ulicy Fučika, dziś Studentskiej. Pracowaliśmy z
radością, ochotnie, i mamy z tych czasów też wiele miłych wspomnień! Ale,
jak już to na tym szerokim i wielkim świecie bywa, czasem się ściemni,
czasem przyjdzie doświadczenie wiary. I oto w naszym chórze nagle coś się
zmieniło. Z chóru odeszła większość i zostało nas niewielu. Otóż, co się
stało?
Nastał rok 1968 i zmiana politycznego działania za czasów Alexandra
Dubčeka, tak zwany "polednový vývoj". Zostało otwarte wszystko, co rządy
komunistyczne zamknęły. Otwarty został też zbór w Żukowie /i w Nieborach/, i
z wielką radością rozpoczęto tam pracę duchową zboru. Odeszli wszyscy
"żukowianie" a tu "w Cieszyńskim kościółku" – /tak nazywano kiedyś miejsce
naszego zboru/, pozostała nas maleńka garstka. Gdy raz tam też znalazłem
się na rocznicy, byłem zapytany przez brata, jednego z przewodniczących
słowami: „A ty Stasiu, co jest z tobą? I ty byłeś kiedyś jednym z nas, czy nie
zamierzasz zawrócić zpowrotem? Czy zapomniałeś, co przeżywałeś kiedyś
wśród nas ?..“ Wzruszyłem ramionami, zaś on wejrzał mi głęboko w oczy i
odszedł. Wrażenie jakie odniosłem z tej krótkiej rozmowy zpowodowało, że
zamierzałem, tak chyba zrobić. Aż raz modląc się, otrzymałem Bożą
odpowiedź: "Nigdzie nie pójdziesz, tu w zborze, w którym pracujesz
pozostaniesz, tu będzie miejsce dla twej pracy i modlitw. Oto tu miejsce
twoje." I cóż, tu pozostałem, śpiewałem ze śpiewakami, żeby ich na palcach
policzył. Postanowiliśmy, że się będziemy każdy dzień w pewną godzinę
podwieczorną modlić, by Pan łaskawy nam jakoś pomógł w tej pracy, by dał
ochotne serca do dalszej służby...
I co było dalej? Dnia 21.8.1968 było zaskakujące dla wielu w CSR
wydarzenie. Rosyjskie wojska z wojskami sojuszników tkzw „Varšavské
smlouvy“ -PL, NDR, MR, BR, /prócz Rumunii/ zrobiły koniec tak zwanego
„Pražského jara“. Nastąpiła normalizacja politycznych warunków i pod
dowództwem dalszego komunist. prezydenta Gustava Husáka wszystko
powróciło do starych koleji z hasłem: „Se Sovětským Svazem na věcné časy,
A NIKDY JINAK!!!“ (Wielu z was starszych to napewno jeszcze dobrze
pamięta)
I jak było dalej? Zbór Żukowski niedługo potem był znów zamknięty i
wszyscy młodzi śpiewacy po pewnym czasie znów powrócili zpowrotem, byli
jeszcze i następni. Nagle widzieliśmy wysłuchane modlitwy. Było nas 44
członków chóru. Koło pracy roztoczyło się na pełne obroty, ale - tu muszę
wyznać coś na siebie, jako mój wielki minus, przestałem się modlić, bo po
cóż ?
Już wszystko w porządku, tak wprzód, do pracy! - Byłem znów
zaangażowany pisaniem dalszych nowych pieśni do naszego chóru, (na
ormik) i pieśni dla wspólnych chórów (na cyklostyl). Postanowiliśmy z
zarządem chórowym, że każdym rokiem, latem, zorganizujemy wycieczki
chórowe po zborach w pieśni, świadectwach z usługą brata. przełożonego.
Wszystko wydawało się bardzo dobre, wspaniałe!
Może dla informacji lub wspomnienia/były to:
1 wycieczka /16-19.7.I97I/- zbory w płn. Czechach.
2
"
/ 6- 9.7.1973/" wsch. Słowaczyzny.
3
"
/ 23-26.8.1974/- " w płd.Czechach.
4
"
/ 18-21.7.1975/- na Węgrzech/Budapest i Balaton,
z tłumaczką naszego zboru ś.Jamriškovou I./
5 wycieczka / 10-13.7 .'1976/- zbory w zach.Czechach.
6
"
/ 15-20.7.I977/- " w PL/Gdańsk, Warszawa.
Praca chóru wyglądała świetnie. Były też w zborze i dwa
tkzw.“Wieczory pieśni“ - coś w rodzaju koncertu- /29.6.1975 i 14.11. I976/.
Wszystko było, ale modlitw brakowało, przynajmniej z mej strony jako
dyrygenta. /Jestem daleki chluby, chodzi o me świadectwo dla przestrogi!/.
Wypełniło się czeskie przysłowie: “A kde se nemodlí, tam se klesá“. Z tym
wyznaniem jeszcze nigdy nie stałem na podium, aby na świadectwo wyznać i
powiedzieć co zaszło, chociaż z tego już dawno pokutowałem przed Panem.
Ale dziś czuję, że muszę wam o tym powiedzieć ...
Pod koniec r.1976 przeżywałem duchowy kryzys. Jest prawdą, że
dość było prac domowych, zatrudnienie w hucię TŽ, zajęć, i zawsze jakoś
tego czasu brakowało! Zauważyłem w międzyczasie, że i mój słuch jakoś
powoli zaczął się pogarszać. Narazie to było w tak małej mierze, że mi to w
pracy dyrygenta wcale nieprzeszkadzało. Nosiłem się jednak w sercu z tym,
że tę pracę w chórze, tyle czasu i sił wymagającą, będę musiał jakoś
zredukować. To chyba sam diabeł mi radził, mówiąc: „Ach, czy to nie widzisz,
tyle pracy, prób, wystepów, przygotowań na próby, śpiew co niedzieli, czasem
śpiew na weselach, pogrzebach, pisanie nut bez końca, atd.“
Aż raz, było to na spotkaniu starszowstwa 25. 11. 1976 powiedziałem
braciom swe: „a dość już tego!“ Z zapisu starszowstwa, który pisał wiernie
br.Pinkas Karol, /mam ten zapis w swym archiwum z tego dnia / a brzmi tak; „Brat H. S. rezygnuje z dyrygentury chóru z powodu niedosłychania. Jako
jego zastępca był powierzony br.Goryczka Stanisław.“ /A brat Goryczka o
niczym nie wiedział, z czym nosiłem się w sercu/ - Było to dla niego
zaskoczeniem. Co temu poprzedzało? W międzyczasie przedtem miałem sen
z Bożą odpowiedzią. Widziałem w wyraźnym śnie brata Stanisława G. w złotej
koronie, błyszczącej samymi drogimi kamieniami, jak jakieś diamenty. Nic tak
pięknego jeszcze nie widziałem. I gdy go tak podziwiałem, nagle mi było
powiedziane jasno i zrozumiale, że jeszcze dziś to sobie pamiętam, „To jest
ta twa korona, którą nosiłeś na głowie, ale już ją nie będziesz nosił. Będzie ją
nosił brat, który tę pracę weźmie za ciebie, ponieważ ją składasz sam od
siebie a nie kazałem ci!“... Od tego czasu słuch mój zaczął się pogarszać
nieco więcej...Leczyłem się u dr.Liebigera, słynnego specialisty w Frydku, ale
nic.. dziś średnia frekwencja głosowa z 60 % niedosłychaniem. (Obj. 3,11 Oto idę rychło, trzymaj co masz, aby nikt niewzął korony twojej).
Powrócę do ostatniej wycieczki chóru do Gdańska i Warszawy w lipcu
1977, jak wspomniałem poprzednio, co było krótko przedtem, niż definitywnie
pracę złożyłem. Pieśni, które śpiewaliśmy u nas na 2. wieczorze pieśni i
dobrze wypadły, śpiewaliśmy i w zborze w Gdańsku. I tam wypadły dobrze! W
zborze w Warszawie miały być pieśni nagrywane dla audycji w Monte Carlo. I
co to? Chór stale opadał w intonącji, fortepianowe akompaniamenty do
śpiewu nie było możliwe zastosować. Ani nawet jedna pieśń nie wypadła
mówiąc „jako tako“. Potem nastał pewien problem nieporozumienia i duchowo
zwaliłem się i psychicznie tego nie uniosłem. Ach! Miesiąc chyba borykałem
się przed Bogiem w stanie totalnego załamania. W sierpniu po wycieczce w
PL dali mi chórzyści jakby urlop, że sobie to rozmyślę, no i powrócę. Później
starali się mnie bracia pocieszać: „Ależ Stasiu podnieś się, chór ciebie
potrzebuje. Czekają, kiedy powrócisz!“ Mnie jednak przypominał się ów sen i
słowa, które wtedy słyszałem. Nie miałem sił by wykroczyć dalej i złożyłem to
definitywnie. Do końca r. 1977 ś. Zofia Heczkowa /wtedy jeszcze
Goryczkowa/, siostra br.Stanisława G., razem ze swym bratem, zaczęli
kontynuować ciąg dalszy tej pracy, a może tak na przemian, już dobrze ani
nie pamiętam. Od nowego roku 1. 1. 1978 oficialnie brat Stanisław Goryczka
stał się nowym dyrygentem chóru i wiernie tę pracę wykonuje po dzień
dzisiejszy. Niechaj mu Pan błogosławi, oraz wszystkim śpiewakom w chórze.
I co powiedzieć pod koniec tego 45-letniego wspominania? Co
powiedzieć wam wszystkim do okresu czasu teraz, dziś? Otóż, życzę nie
tylko wam wszystkim chórzystom Bożej bliskości i błogosławieństwa, ale i
wam młodym śpiewakom w „chwałach“, wam wszystkim w tych przeróżnych
ewangelizacyjnych grupkach, wam wszystkim pracownikom zborowym
począwszy od br.przełożonego, aż po nauczycieli w szkółkach niedzielnych.
Otóż brat kazn. Firla Tadeusz, to już trzeci brat, służący w zborze, wiernie
konający już 11-sty rok swą służbę dla Pana, od sierpnia 1999. Drugim był,
jak wiadomo, br. kazn. Welszar Ernest - od I.9.1983 do 20.8.1995. Służył w
zborze 12 lat. Jak wiemy, starzy umierają i młodzi się rodzą. Czas tu na ziemi
bezustannie biegnie naprzód. Słowo Boże mówi, „Jezus Chrystus wczoraj i
dziś, tenże i na wieki.“ Żyd. 13. 8./. W Nim wszyscy, bez różnicy wieku
składamy swą nadzieję...
Może tu ktoś, słuchając z was młodych pomyślał: „A na co to
wszystko, te stare wspominania na śpiewy i na to co było. Nam to i tak nic nie
mówi - Oczywiście, albo wielu z was jeszcze nie było, albo wy nieco starsi
byliście, nie możecie pamiętać nic z tego co nam kiedyś było drogie, co
przeżywaliśmy i na wiele przeżyć mamy miłe wspomnienia. To jest to samo,
jakby ktoś z starych powiedział do was młodych: „-A co ci młodzi stale coś
nowego wymyślają. Myślą, że odkryli Amerykę, a że nad te ich
jednozwrotkowe pieśniczki już nic lepszego niema!“... A przecież te wszystkie
pieśni śpiewane w zborze Bogu na chwałę mają nas łączyć w uwielbieniu
wszechmogącego Boga i Pana a nie rozdzielać, czynić podziały itd.
Jeśli ma Duch Boży wionąć w zborze, w pracy dla Pana i w służbie dla
bliźnich na tych różnych odcinkach, to chrońmy się, abyśmy Go nie zasmucali
przez różne nieporozumienia, uprzedzenia, gorzkość, niemiłość, krytyki,
pogardzanie jeden drugim itd. To wszystko idzie na rękę diabłu. Jeśli chcemy,
aby Duch święty wionął wśród nas, abyśmy byli Żywym Kościołem, /nie
martwym/ musi nas łączyć jednomyślność. /Patrz: Dz. ap. 4.32/... „a onego
mnóstwa wierzących było serce jedno i dusza jedna...“. Trzymajmy się
wiernie za rękę naszego Pana, a z całą pewnością dojdziemy z Nim do
niebieskiego celu. /to słowo „REMA“ było do mnie wypowiedziane, gdy idąc
raz drogą z mym wnuczkiem Pawełkiem, usłyszałem je od Pana/. Niedawno,
bo oto w lutym 2010, odbywały się modlitwy-24 / 7 w tkzw. górnym pokoiku z
oknem jak w korabiu Noego w górę, do nieba. Tylko sam Bóg wie, co
wszystko tam było wypowiadane w modlitwach z głęboką potrzebą i wiarą. A
co będzie wysłuchane, może to ani sami nie zauważymy, to On sam wie.
Stoimy przed przebudzeniem. Odczuwam, że będzie krótkie. Stójmy wiec w
bojaźni Pańskiej z pokorą w wzajemnej jednomyślności, jak kiedyś stali
apostołowie. Sam Pan daje jeszcze jakby apel: /Patrz: Mat 25.1-13/Kto czuje,
że ma brak oleju w naczyniu i w lampie, albo go tam jest mało, jeszcze jest
czas by „zakupić go!“/ w.10./Jeszcze nie jest zapóżno. Nasz Pan jest blisko i
w drzwiach. Czuwajcie!...
Okénko do Izraele
„Peninin koláč“ – neboli: jaké páky užívají pravověrní
Rebeka postaví „kávu hafuch“ – tak se v Izraeli říká kávě s mlékem –
na stůl a rychle zase zmizí za pultem. Ona i její šéfka Penina Konforty mají
spoustu práce a žádný čas na klábosení. Já mám teď chvilku, abych
pozoroval jarní písečnou bouří mírně zakalené povětří nad Gan Javne a
přemýšlel o tom, jak tahle nepatrná, vlastně neviditelná cukrárna v tomto
historickém prostředí málem rozpoutala náboženskou válku. Před skoro
dvěma tisíciletími, po zničení židovského chrámu v Jeruzalémě, se tu na jižní
pobřežní rovině dnešního státu Izraele pod vedením legendárního rabína
Jochanana ben Zakaje zformovalo nové židovství do podoby, která mu
umožnila přežít i bez ústřední svatyně a daleko od vlasti. Byl to začátek
rabínského židovství.
V roce 2006 zjistil vrchní rabín v Ašdodu, rabi Josef Scheinen, že
Penina Konforty, majitelka cukrárny „Pninas Pie“ – „Peninin koláč“ – věří v
Ježíše. Následovalo zrušení certifikátu „kašrut“, kterým se potvrzuje, že
výrobky podniku jsou z hlediska židovského zákona zaručeně „nezávadné“.
Jelikož židé, pro které je dodržování potravních předpisů důležité, si v
obchodě bez takového certifikátu nic nekoupí, je jeho udělení nebo zrušení
prostředkem ekonomického tlaku. Bez razítka ortodoxního rabína se izraelská
gastronomie a výroba potravin neobejde.
Když jsem dopil kávu, je mi dovoleno sednout si v pekárně na stoličku
a přihlížet, jak Penina krájí jahody, mísí těsto, šlehá smetanu a vrstvu po
vrstvě vyrábí skvostné dorty. Jejich kvalita je proslulá a ona má až do víkendu
odpovědnost za kulinářskou stránku sborové slavnosti v Jeruzalémě. Zatímco
hotové dorty jeden za druhým mizí v lednici, vypráví mi snědá Jemenitka s
rozzářenýma očima, jak během pobytu ve Spojených státech našla víru v
Ježíše Krista.
„Vlastně nám vždycky říkali, že Ješua – to je hebrejský tvar Ježíšova
jména – je to nejhorší, co žida může potkat,“ vzpomíná na svou náboženskou
výchovu. „Dokonce jsme to jméno ani neměli vyslovovat.“ Potom však
poznala americké křesťany a zjistila: „Ti lidé milují naši zemi ještě víc než my.
Milují Boha, před kterým my utíkáme, a naši bibli znají lépe než my.“ Začíná v
ní letitý vnitřní zápas. Manželství s mužem, který se jmenuje Izrael, téměř
ztroskotalo. „Až jsme jednou dostali pozvání k pesachové slavnosti od
židovské obce v Ohiu. Napětí mezi mnou a Izraelem bylo nesnesitelné,“
vzpomíná Penina na ono americké období. „A tak jsem se modlila: Jestli ty,
Ješuo, jsi skutečně Mesiášem, můžeš uzdravit i moje manželství!“
Rebeka se přistěhovala z Francie před pěti lety. Dvaadvacetiletá
cukrářka se s vyzývavým úsměvem představí jako „Rebeka HaMetuka“,
„Sladká Rebeka“. Vlastně by měla pracovat, ale vyprávění její šéfky ji zaujalo.
S otevřenými ústy užasle naslouchá, jak Penina pokračuje v líčení: „Stal se
zázrak. K pesachové večeři jsme šli usmířeni! Můj manžel Izrael toho dne
poznal v Ješuovi svého Mesiáše a odevzdal mu svůj život.“
Za toto rozhodnutí zaplatili Izrael a Penina Konforty po návratu do
Izraele vysokou cenu. Pravověrným židům jsou Izraelci věřící v Ježíše trnem v
oku. „Spoustu nocí jsem vůbec nemohla spát,“ vypráví Penina, „a ze samých
starostí mi vypadaly vlasy.“ Ale nechce se dát lacino a proti rabínům vytáhla
až před Nejvyšší soud státu Izrael. Tam jí rabíni nabídli kompromis: majitelé
zaměstnají kašrutového dohližitele a odevzdají mu klíče od cukrárny, a kromě
toho slíbí, že kavárnu nebudou využívat k misijním aktivitám. Mesiánská
židovka se však zdráhá takové podmínky přijmout.
V červnu 2009 vydal Nejvyšší soud státu Izrael rozhodnutí, že víra
Peniny Konforty v Ježíše nijak neznehodnocuje její cukrářské výrobky.
Rabinát nemá právo odpírat jí certifikát, pokud její zboží vyhovuje židovským
dietním předpisům. Navíc nesmí ašdodští rabíni zatěžovat mesiánskou
židovku přísnějšími požadavky než ostatní pekaře ve městě. Nejvyšší
ašdodský rabín reaguje na soudní výrok pobouřeně a prohlašuje za absurdní,
že by Nejvyšší soud měl rabínům předepisovat, jakým způsobem se má
dodržovat kašrut. Z hlediska ortodoxního žida je rozhodující otázkou, zda
někomu, kdo „odpadl od židovství“, se dá vůbec ještě důvěřovat.
Devět měsíců po rozsudku Nejvyššího soudního dvora „Pninas Pie“ v
Ašdodu stále ještě nemá kašrutový certifikát. Soudkyně Ajala Procaccia
rozčileně vysvětluje státní zástupkyni Hani Ofekové, že soudní rozhodnutí
musí být přece prosazeno. Ofeková odpovídá, že věc je ve stadiu
„institucionálního dialogu“ a ona se snaží najít „proveditelné řešení“.
Praktickým problémem je, že v Ašdodu se dosud nenašel jediný rabín, který
by byl ochoten kašrutový certifikát pro mesiánsko-židovský podnik podepsat.
Podle Ofekové rozpoutal soudní rozsudek „bouři ve světě rabínů“. Anglicky
vycházející deník Jerusalem Post cituje jednoho právního experta a jeho
obavu, aby vměšování Nejvyššího soudu do záležitostí vrchního nevyvolalo
náboženskou válku.
Izrael a Penina Konforty bojují dále o hospodářské přežití. Jak se jim
to doposud mohlo tak dlouho dařit, je záhadou i pro finanční úřad. „Sladká
Rebeka“ stojí při své šéfové, nedovede si nic lepšího představit, i když její víru
nechápe. Rabíni z Ašdodu se zatím pokoušejí stále novými triky „Peninin
koláč“ odklidit z cesty a teď najednou tvrdí, že všechny pekárny v Ašdodu
zaměstnaly kašrutového dozorce, což si Nejvyšší soud nepokládá za nutné
ověřit, neboť – podle úředního vyjádření – u tak úctyhodné instituce, jakou je
vrchní městský rabín, nikdo neočekává, že by mohla lhát. Necelých pět
kilometrů odtud, v Gan Javne, se v úplné tichosti dále vyrábějí košer dorty v
pobočce „Pninas Pie“. Tamější místní rabín kašrutový certifikát provozovně
vystavil a očividně se vůbec nestará, co jeho kolegům v Ašdodu dělá takové
starosti.
Johannes Gerloff, Křesťanský mediální svaz KEP
Svědectví
Milí bratři a sestry.
Po přečtení „výroční zprávy sboru“, jsem se rozhodl, že bych měl také
napsat do NI pár řádek.
Je to již dosti dlouhá řádka let, co sloužím v našem sboru v oblasti
ozvučení. Chtěl bych touto cestou poděkovat mým spolupracovníkům, kteří
se mnou věrně stáli v této „nevděčné“ službě, ať již kratší nebo delší období.
Nevděčné z toho důvodu, že když je vše v pořádku, tak nikdo o vás neví, ale
když něco nefunguje, tak se všichni ohlížejí směrem k vám s otázkou na rtech
„co zas to tam dělá?“. Navíc, je to tzv. živé vysílání, tak že již nic nejde vrátit
zpět (jako v nahrávacím studiu), pokud se něco nepovede nebo pokud třeba
selže technika. Vím, nejsme a ani já nejsem odborník, a proto chci poděkovat
také vám, že jste to s námi vydrželi a že máte někdy dostatek trpělivosti a
shovívavosti i vůči nám. Musíme se pořád učit něčemu novému, protože
v této oblasti jde vývoj neskutečným tempem kupředu, zvláště teď v době
digitalizace. Chci našemu Pánu sloužit také tímto způsobem, a proto se chci
stále více zdokonalovat a učit. Prosím omluvte nás, jsme jenom amatéři.
Také chci poděkovat bratřím ve vedení sboru, že pochopili nutnost
obměny aparatury a toho „jít s dobou“. Vzpomínám na časy, když jsem
prosíval bratry o koupi nového zařízení, často mi bylo odpovězeno asi tímto
způsobem: „A proč, vždyť my slyšíme dobře.“ Proto jsem mnohokrát některé
věci kupoval sám. To mi připomíná vyprávění mé maminky, když kdysi dávno
u nich doma zaváděli elektřinu a tehdy její matka (má babička) prohlásila: „To
by za ty peníze bylo petroleje na svícení.“ Dnes se tomu již všichni usmějeme,
protože si myslím, že mezi námi není nikdo, kdo by doma nepoužíval
elektřinu. Anebo si myslím, že pokud máte doma televizi, tak se už asi nikdo
nedívá na černobílou. Tak stejné to je i s technikou, kterou používáme u nás
ve sboru, je třeba ji čas od času obnovit a zdokonalit, protože „stárne“ jak
fyzicky (kazí se), tak morálně. V této oblasti jsme ve velké nevýhodě oproti
zvukařům „ve světě“, kteří tuto práci dělají profesionálně nebo
poloprofesionálně a tudíž si vydělávají na obnovu aparatury. U nás ve sboru
z toho žádné zisky neplynou, a proto jsem velmi vděčný vám všem, kteří
ochotně přispíváte ve sbírkách i na tyto účely. Proč by kvalitní technika měla
sloužit jen „ve světě“ a ne pro Boha? Anebo proč doma můžeme mít kvalitní
vybavení (plazmovou televizi, satelit, Hifi věž atd.) a ve sboru to stačí? Je
všeobecnou pravdou, že aparatura hraje tak, jak hraje její nejslabší článek
v celém řetězci. Proto si myslím, že v některých případech „nejsme tak bohatí,
abychom kupovali levné věci“, toho jsou důkazem i naše nové reprobedny,
které dle mého názoru a i názoru odborníků hraji nejlépe ze všech, které jsme
v našem sboru měli, třeba jen na zkoušku. Věřím, že časem našetříme a také i
na balkón se pořídí stejné, místo těch, které pomalu, ale jistě dosluhují.
Také jsem vděčný našemu Pánu, že povolává služebníky, kteří chtějí
sloužit v oblasti chval a hudby a že i oni se ve své službě zdokonalují a chtějí
pro Pána vydávat ze sebe to nejlepší. Děkuji jim za vzájemné pochopení,
toleranci a jejich disciplínu i v oblasti zvučení.
Ještě jednu technickou prosbu pro všechny, kteří nějakým způsobem
slouží nebo prezentují svoji práci pomocí výpočetní techniky (prezentace,
doprovod ke zpěvu atd.), je třeba, aby tyto materiály byly dodány zvukařům
vždy nejpozději půl hodiny před začátkem shromáždění, a to z důvodu jejich
odzkoušení a nastavení. Pokud tyto materiály budou dodány později, nebude
je možno použít!
Závěrem bych chtěl poděkovat mé rodině za jejich podporu i v této
službě, kdy to není vždy lehké, protože musíte být všude vždy první a
odcházíte mezi posledními. Chci tuto práci dělat s radostí ne jako lidem, ale
jako Pánu.
S láskou Pavel Zmuda
Recenze knihy
Úchvatná! Odhalte tajemství ženské duše
Autoři: John a Stasi Eldredge
Manželé John a Stasi pomáhají ženám a mužům znovu objevit srdce –
a pak žít život ze srdce. Hlavní důvod napsání této knihy je poznat, že ženské
srdce je možné uzdravit. Poukazují na to, jaký měl Bůh plán při stvoření Evy
(nás žen), kdo může za všechna naše zranění, jaký je dnešní pohled Ježíše
na naše srdce a jaké jsou jednotlivé kroky k uzdravení a pochopení – co
znamená být ženou? A co znamená stát po boku muže? Rovněž je kniha plná
veršů z Bible, citátů a osobních příběhů. Vybrala jsem si ji, protože hledám
odpovědi na otázku – co znamená být ženou?
Samotný děj nás všech začíná stvořením Adama a Evy. Bible
popisuje, že Eva je vyvrcholením Božího stvořitelského díla. Je korunou Boží
krásy. A zároveň krása je Boží podstatou. Ale anděl strážce ustanovený jako
velitel Božích andělských armád, v Bibli popisující jako dokonalý a krásný,
zhřešil. Do jeho srdce vstoupila pýcha. Byl to satan. Oklamal Adama a Evu a
lidé padli do věčného prokletí. Protože satan padl pro svou krásu, útočí nejen
na muže, ale zvláště na Evu, která je krásná.
V dnešní době si každá žena nese prokletí, které začalo Evou. Kniha
Úchvatná popisuje, že vše začíná od útlého dětství. Ženy se dozvídají od
svých matek, co to znamená být ženou. Od svých otců – jakou má žena
hodnotu. To, jaký má vztah otec k dceři, má obrovský vliv na její duši. Žena je
zraněná, ať už sexuálně zneužívaná nebo jen přehlížená svým otcem. Je
málo rodin, kde dítě zdravě vyrůstá. Všechny myšlenky této knihy vedou k
uzdravení ženské duše. Proto kniha klade velký důraz na minulost. Na to, jak
jsme vyrůstaly. Ježíš byl na zemi, aby zemřel za nás na kříži. Abychom byli
spaseni, ale tím to nekončí. Chce nás uzdravit z toho, co jsme v minulosti
prožili. Protože zranění nás brzdí v pochopení pravdy, kým jsme jako žena,
kterou Bůh stvořil, kterou Bůh miluje. Ježíš chce projít s námi minulostí, i když
to bolí. A důležité je i odpustit. Bůh mi hlouběji ukázal svou Otcovskou lásku
až když jsem odpustila svému pozemskému otci, protože jsem díky němu
nikdy nepoznala jeho objetí, jeho emoce ke mně. A tím jsem Boha Otce
srovnávala se svým pozemským otcem. Od té doby vím, že mi může Bůh
Otec dát více lásky než pozemký otec. Proto je podle mě důležité klást důraz
na uzdravení z minulosti.
A kým je vlastně žena? To, jaký je Bůh, jeho charakter, jeho krása, v
tom zároveň můžeme pochopit, kým je Eva, kým je žena. Například Bůh je
vztahový, miluje lidi, zajímá se o ně. V srdci každé ženy je touha po vztahu.
Na čajovém dýchánku nebo při kávě s kamarádkou se hovoří nejvíce o
vztazích. My ženy toto téma milujeme. Já osobně velmi ráda bývám s lidmi,
ráda si zajdu s kamarádkou do kavárny jen tak si popovídat. A dobře vím, že
většinu času se budeme bavit o vztazích. To dokazuje, že jsem stvořena
podle Božího obrazu. Nikdy jsem nepřemýšlela věnovat se mladším holkám.
Bůh však měnil mé srdce a postoj k této službě a ukazoval mi, jak nesmírně
mu na nich záleží. A stále mi to ukazuje tím, že na ně myslím, modlím se za
ně. Bohu záleží na lidech a dokazuje to mým postojem.
Ale kniha ukazuje, že uzdravením to nekončí. Slovo zamilovanost se
často používá mezi mužem a ženou. Autoři knihy ukazují na spoustu veršů z
Bible, jak velkou lásku má Bůh ke každému člověku. I Bůh je zamilovaný do
člověka. Bůh je zamilovaný do Evy, do každé ženy. Mít Boha na prvním místě
ve svém životě, tehdy můžeme prožívat zamilovanost. Ale v životě budeme
prožívat často překážky satana. Budeme bojovat se starostlivostí, s
obviňováním, proti satanovi, který bude chtít ukrást naše dary od Boha. My
ženy však máme v sobě svoji “divokost“, která nám je dána pro tento boj. Být
zamilovaná a chodit s Bohem, v tom můžeme poznávat, kým je žena, protože
jeho láska to ukazuje.
Jedna kapitola také vysvětluje Adamův pád, které nese prokletí na
každého muže. Jejich prokletím je marnost a selhání. Muži se obávají
vstupovat hlouběji do ženských srdcí, protože mají strach, že v tom selžou.
Autoři krátce vysvětlují, že žádný muž nemůže říci, kým jste jako žena. V tom
máme spoléhat na Boha. Avšak láska muže k ženě může uzdravovat její
zranění. Kapitola rovněž vysvětluje, jak milovat padlé muže. Je tam jedna věc,
se kterou nesouhlasím. Muž ženě může poskytovat svou duchovní sílu, je to
nádherné a uzdravující pro ženu, s tím souhlasím! Ale ne v osobních
rozhovorech mezi ženou a mužem, to platí pouze pro vztahy chození nebo
manželství. Autoři neupozorňují čtenáře, jak může být i nebezpečné vést
takové rozhovory mezi přáteli ženou a mužem, pokud už mají každý svého
partnera.
Tuto knihu doporučují všem, kteří chtějí poznávat, kým je vlastně žena.
Přála bych si stále chodit v té zamilovaností do Boha. Ale často je to pro mě
těžké, jelikož ne vždy mám Boha na prvním místě. Avšak díky této knížce
můžu poznávat více Boží lásku ke mně. Rovněž mi dala pochopit, proč ženy
tak chybují a vidí problém na sobě. Tím jsem více mohla pochopit příběh
stvoření Evy a její prokletí, které si nese každá žena. A znovu vidět, jak
důležité je uzdravení.
Beata Bobková
Pozvánka
Prvomájový cyklovýlet
Zveme všechny, kteří chtějí udělat
něco pro své zdraví na nenáročnou
projíždku malebnou krajinou do
Polské Cisownice k historické
chaloupce pana Březiny.
Sraz v - 900 před Křesťanským Centrem ve Svibici
- 915 velké parkoviště před Billou
P.S. Všichni účastníci musí mít cyklistickou přilbu.
Sbory Církve bratrské
Jsou společenstvím lidí, kteří věří v Ježíše Krista jako Božího Syna
a svého Zachránce, přijímají Bibli za měřítko víry, učení a života.
Členem se může stát každý, kdo vyznává víru v Ježíše Krista a
jehož život tomu odpovídá.
Chtějí být otevřeným společenstvím, do něhož může kdokoliv přijít
a slyšet biblické odpovědi na své otázky.
Vidí svůj úkol ve vyznávání křesťanské víry, ve vedení k této víře,
ve vytváření společenství věřících a v praktické pomoci potřebným
lidem.
Sbor Církve bratrské v Českém Těšíně,
Těšíně
ul. Frýdecká 28, 737 01 Český Těšín
Kancelář: ul. Studentská 25, tel.: 558 746 626,
e-mail: [email protected], www.cb.cz/cesky.tesin
Účet sboru CB Č.Těšín: 612806734/0600
Průběh našeho setkání můžete on-line poslouchat na:
http://www.cb.cz:8000/tesin.mp3.m3u
NejenInformátor Sboru Církve bratrské v Českém Těšíně
Příprava a korektura: THDr. Tadeusz Firla, Stanislav Boszczyk,
Silvie Boszczyková
čtvrtletník, náklad cca 100 ks
Uzávěrka příštího vydání: 25. května 2010
Své příspěvky můžete zasílat na e-mailovou adresu:
[email protected]
Za případné tiskové či jazykové chyby se omlouváme