II/2 - 2000 - Společnost pro nizozemskou a vlámskou kulturu Ne-Be

Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
II/2 - 2000
VYDÁVÁ:
UITGEVER:
NE-BE,
Spoleãnost pro ‰ífiení
vlámské a nizozemské kultury
Bofiivojova 54
130 00 Praha 3
âeská republika
NE-BE,
Vereniging voor
Vlaamse en Nederlandse cultuur
Bofiivojova 54
130 00 Praha 3
Tsjechië
Tel. 02-22721265
Fax 02-22715258
e-mail: [email protected]
bankovní spojení: Komerãní banka, Praha 2
ãíslo úãtu: 19-2307530267/0100
P¤EDSEDKYNù:
Tel. 00420-2-22721265
Fax 00420-2-22715258
e-mail: [email protected]
bank: Komerãní banka, Praha 2
rekeningnummer: 9-2307530267/0100
VOORZITTER:
Petra Schürová
Petra Schürová
MÍSTOP¤EDSEDKYNù:
VICE-VOORZITTERS:
Veronika Havlíková
Jana Pellarová (sekretariát)
Veronika Havlíková
Jana Pellarová (secretaris)
POKLADNÍK:
PENNINGMEESTER:
Eva Giese
Eva Giese
REDAKCE BULLETINU:
REDACTIE VAN HET BULLETIN:
Veronika Havlíková
Veronika Havlíková
KNIHOVNA:
BIBLIOTHEEK:
Ruben Pellar
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
Ruben Pellar
NE-BE
•2•
SLOVO ÚVODEM
VáÏení ãlenové NE-BE, milí pfiátelé,
zdá se, Ïe jaro si odskoãilo do jin˘ch krajÛ, ale na‰e
jarní aktivity to nikterak nenaru‰ilo. Valná hromada první od zaloÏení na‰í spoleãnosti - probûhla ke spokojenosti v‰ech zúãastnûn˘ch i podle stanov, doplnûná ãtením z dobrodruÏného vyprávûní Tonke Dragtové. UÏ za
letního poãasí se zaãátkem kvûtna se‰ly na zahradû rezidence nizozemského velvyslance pana R. J. van Houtuma stovky hostÛ, aby pogratulovaly Jeho excelenci ke
státnímu svátku Nizozemska. I v letních vedrech se konal Svût knihy, na kter˘ sice Geert van Istendael nepfiijel, ale zastoupily ho jeho my‰lenky a úvahy z Belgického labyrintu a nové, u nás nepublikované knihy Nieuwe uitbarstingen (Nová vzplanutí). V posledních kvûtnov˘ch dnech pak do‰lo k události století: Jifií Kylián
vystoupil se sv˘mi ansámbly NDT v Praze na premiéfie
evropského turné. Podrobnûji vás informujeme na jiném
místû tohoto vydání.
Na internetu probíhá pfiíprava na‰í stránk, Ochotnû a
zcela nezi‰tnû ji pfiipravuje Willy de Bolle, kter˘ vyuãuje informatiku na gymnáziu v Kadani. Adresu internetové stránky najdete v tomto ãísle.
Získali jsme ke spolupráci dal‰í zajímavé ãleny a je-
jich pfiíspûvky. Od jednoho z nich si mÛÏete v tomto ãísle pfieãíst první ãást z jeho poutavého ãlánku o Emilu
Fillovi.
Pokraãujeme v pravideln˘ch rubrikách - ve vyprávûní, jak jsem pfii‰el/a do âech, se dnes doãtete pfiíbûh na‰í trpûlivé korektorky nizozemské verze bulletinu, Lary
Crul.
Vy‰ly dal‰í pfieklady z nizozem‰tiny: Leon de Winter, HoffmanÛv hlad (Hoffman’s honger) a Statisté (Figuranten) Arnona Grunberga.
Na poslední pfiedprázdninové setkání jsme pro vás
pfiipravili ãtení z pÛvabné kníÏky Sleãna Mici (Minoes)
Annie M. G. Schmidtové, ãímÏ vám chceme nabídnout
tip na dárek dûtem, sourozencÛm nebo jin˘m mal˘m
pfiíbuzn˘ch, kter˘ si jistû pfied prázdninami zaslouÏí. Recenze této knihy je téÏ souãástí tohoto ãísla.
Dûkujeme v‰em ãlenÛm, ktefií nám pomohli a pomáhají s nezbytn˘mi technicko-administrativními drobnostmi, zejména Lucii BroÏíkové a v‰em dal‰ím.
Krásnou dovolenou a zaslouÏen˘ odpoãinek vám
v‰em pfieje
a na setkání se tû‰í
Petra Schürová
DÒLEÎITÉ ADRESY
Internetová adresa nizozemské ambasády: www.netherlandsembassy.cz
Internetová adresa NE-BE: www.gymnazium-kadan.cz/ne-be
•••••• U P O Z O R N Ě N Í ••••••
V tomto čísle je přiložena složenka, prosíme vyplnit a odeslat na účet NE-BE
do konce června,
od července pozbývají tyto složenky platnost.
Nemusíte chodit na poštu, stačí když vyplníte rubovou stranu, číslo svého účtu
a můžete provést transakci ve své bance.
Č
•3•
L E N S K Á R U B R I KA
K na‰í obrovské radosti se ãestn˘m ãlenem NE-BE stal architekt Bofiek ·ípek. V pfií‰tích
ãíslech bychom rádi pfiinesli profily na‰ich ãestn˘ch ãlenÛ.
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
CO SE
CHYSTÁ
• 9. 6. - 19:00 hod. Literární ãtení z kníÏky Annie
M.G. Schmidtové „Sleãna Mici“ v Knihomolovû literární
kavárnû na Vinohradech, Mánesova 79, Praha 2
• 18. 6. - 15:00 hod. Hutka
+ Hladík, U kamenného zvonu, Staromûstské nám, Praha 1
• 30. 6. - 20:00 hod. Vystoupení vlámského souboru
Fluxus v paláci Akropolis na
ÎiÏkovû, Kubelíkova 27, Praha 3
• 5. 7. - Nizozemsk˘ komorní sbor pod vedením Toma Kaljusteho vystoupí v bazilice sv. Jifií na PraÏském
hradû
• srpen 2000 - V˘stava Ulrica Roldamuse v galerii Emila Filly v Ústí nad Labem
• záfií 2000 - V˘stava Ulrica Roldamuse v galerii Caesar v Olomouci
AKADEMICK¯
KOUTEK
Na konci zimního semestru tohoto ‰kolního roku ukonãila své pÛsobení na katedfie
nederlandistiky v Praze její
dlouholetá vedoucí, paní doc.
Olga Krijtová. Vychovala nûkolik generací nederlandistÛ s
láskou k nizozemské a vlámské literatufie a dodnes jí studenti vdûãí za jejího PrÛvodce dûjinami nizozemské literatury. Dûkujeme jí a vûfiíme,
Ïe se budeme i nadále setkávat na na‰ich spolkov˘ch veãerech.
K U LT U R N Í A S P O L E â E N S K É
UDÁLOSTI
KUFRY PANA SILBERSCHMIDTA
DNY EVROPSKÉHO FILMU
9. - 19. 3. 2000
Jeroena Krabbého uÏ po léta známe jako jednoho z nejúspû‰nûj‰ích nizozemsk˘ch
hercÛ, kter˘ se jako jeden z mála cizincÛ prosadil i v Hollywoodu. Od tak talentovaného
ãlovûka (kromû herectví se vûnuje také umûlecké malbû) se pfiirozenû dalo ãekat, Ïe se
pustí i do reÏírování. A v roli reÏiséra pfiijel také do Prahy, aby se na festivalu evropského filmu zÛãastnil uvedení svého nejnovûj‰ího v˘tvoru.
V prvním filmu, kter˘ zreÏíroval, se rozhodl zahrát si roli Ïidovského muÏe, jímÏ ve
skuteãnosti také je, aãkoli o tom dlouho nemluvil. V˘sledek, film Left Luggage, v ãe‰tinû uveden˘ jako Kufry pana Silberschmidta, ho pfiivedl blíÏe k jeho Ïidovsk˘m kofienÛm.
Tento nádhern˘, dobfie komponovan˘ film s mezinárodním obsazením se odehrává v
Ïidovské ãtvrti v Antverpách na poãátku sedmdesát˘ch let. Tam se setkáváme s Chajou
(Lara Fraser), jeÏ vyrÛstala v neortodoxní rodinû a jejíÏ rodiãe pfieÏili koncentraãní tábor.
Chajin otec (Maximillian Schell) uÏ celá léta pátrá po kufrech pln˘ch vzpomínek, které
za války nûkam zakopal. Tak se snaÏí nalézt svou minulost.
KdyÏ zaãne Chaja pracovat v jedné chasidské rodinû, poprvé se dostane do náboÏensky zaloÏeného prostfiedí. Otec rodiny, kde Chaja pracuje (Jeroen Krabbé), domácí tyran,
ale i matka (Isabelle Rosselini) mají své pochybnosti o této nepfiíli‰ zboÏné dívce. KdyÏ
se ov‰em ukáÏe, Ïe Chaja velmi dobfie vychází s mal˘m Simchou, rozhodne se to rodina
Kalmanova s dívkou zkusit.
Simcha, jenÏ nikdy nepromluvil ani slovo, se na Chaju upne, a také Chaja si malého
nezbedu zamiluje.
I rodina Kalmanova má svou váleãnou minulost, která postihla jak první, tak druhou
generaci váleãn˘ch obûtí.
Tak jako nechápe poãiny svého otce, nerozumí Chaja ani chování rabína Kalmana vÛãi sv˘m dûtem. S trpûlivostí a láskou pfiimûje malého Simchu k mluvení. Bere ho s sebou do parku krmit kachniãky a první slovo, které chlapec vypustí z úst je kachna. SimchÛv otec ale bohuÏel nesnese zmûny, které Chaja rozpoutala, a poÏádá ji, aby k nim uÏ
nechodila. Simchovi se st˘ská a vydá se ji hledat do parku, kde se utopí.
Chasidská obec obviÀuje Chaju. Ta se po tom v‰em vydá spolu se sv˘m otcem hledat kufry ztracen˘ch vzpomínek.
Je to film k pláãi i pro zasmání a urãitû se ho vyplatí vidût.
Praha se právem mÛÏe naz˘vat mûsto kultury 2000. Za ta léta, co uÏ neÏiji v Nizozemsku, jsem tu za poslední dobu vidûl víc nizozemsk˘ch a belgick˘ch filmÛ neÏ kdy
pfiedtím. Také díky na‰emu bájeãnému spolku. UÏ se nemÛÏu doãkat, co pfií‰tí rok z Nizozemí pfiinese.
Avi Muyderman
VEČER POEZIE
CESTA ČASEM
16.bfiezna 2000 se v rezidenci velvyslance Nizozemského království velvyslance
Roberta-Jana van Houtuma konal veãer poezie. Co dodat?
Snad jen, Ïe:
KdyÏ jsem tam ‰la, mûla jsem urãitou pfiedstavu (asi je‰tû z televizních nedûlních
chvilek poezie) o pfiedná‰ení básní. Tro‰ku jsem se obávala, Ïe nebudu rozumût, Ïe nebudu znát autory a jejich díla a Ïe se snad budu i nudit. Doma jsem (jako pfied zkou‰kou)
prolistovala skripta paní Krijtové o poezii Zlatého vûku, mrkla jsem na „periodizaci“ literárních dûjin a na jména básníkÛ. Ve skuteãnosti jsem si vzpomnûla jen na Paula van
Ostaijena a jeho „Ik zag Cecilia komen“, „Asta Nielsen“ a podobné vûci.
JenÏe ten veãer mûlo b˘t v‰echno jinak. Îádná paní na Ïidli s knihou v ruce uprostfied
salonu, Ïádné Ïidle pro posluchaãe. Místo toho jsme vcházeli vchodem pro sluÏebnictvo
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
•4•
pfiímo do suterénu. V pokojíku, kam nás dovedly svíãky nás ãekala paní Aukje Spoelstra a její pfiátelé ve stfiedovûk˘ch kost˘mech a v tom malém prostoru témûfi bez úprav vytvofiili s pomocí hudby a básní s milostnou tématikou úplnû divadelní atmosféru. ·koda,
Ïe to nebyla láska, ale (pr˘ ) jen etiketa! Dokonal˘ nápad byl ti‰tûn˘ program s úpln˘m
textem písní a básní, kter˘ byl zároveÀ dobr˘m suven˘rem. (Taky si schováváte programy z divadel a z v˘stav a pak nevíte, co s nimi?)
Ze suterénu jsme podle svíãek vy‰li vzhÛru do renesance. Rozmanit˘ a krásn˘ interiér budil dojem, Ïe byl vymy‰len snad právû pro tenhle veãer. Pfiivítali nás vzácná paní
a pán v krásn˘ch ‰atech, totiÏ vlastnû paní Aukje Spoelstra a pan Robert-Jan van Houtum. Básnû Jana Luikena, Willema Godschalka van Fockenbroche, Jacoba Catse, P. C.
Hoofta se v tom stylovém prostfiedí krásnû vyjímaly. Po vpravdû renesanãní hostinû, jsme
pokraãovali do solidního salonu s krbem. Sukova PíseÀ lásky nás uvedla do romantiky.
Ve‰el se sem kromû nûkolika desítek divákÛ také Anthony Staring, Rheinvis Feith, P. de
Genestet a Hieronymus van Alphen. Pánové mezi sebe vzali také Josefa Suka, Franze
Liszta, Roberta Schumanna a Carla Orffa.
Potom se otevfiely velké prosklené dvefie, které vedly do 20. století. Tfii dámy v pruhovan˘ch pánsk˘ch pyÏamech pod jednou pefiinou na velkém gauãi promluvily slovy Judith Herzberg takto:
Zullen we
zei ze
samen
in een groot bed
in een hotelkamer
gaan liggen
met pyjama’s
aan en
dan de knecht
taart
laten brengen?
Lehneme si
fiekla
spolu
v pyÏamech
do velké postele
v hotelovém
pokoji
a fiekneme sluhovi
aby nám
pfiinesl
dort?
Dort jim pfiinesl pan Robert-Jan van Houtum a k tomu jako A Marja podotkl:
Ik heb je alles gegeven:
een gedicht, mijn maandsalaris
en een kind; wil je nu even
kijken of het eten klaar is?
Dal jsem ti v‰echno:
báseÀ, svÛj mûsíãní plat
a dítû; podívala by ses teì
jestli je hotové jídlo?
Pefiina uklizena, pyÏama zase nahradily spoleãenské ‰aty a koneãnû pfii‰el mÛj milovan˘ Ostaijen a jeho Oppervlakkige charleston (Povrchní charleston). Rytmick˘ pfiednes
paní Spoelstra rozhodnû povrchní nebyl ... ram, rem, de trem, ram, rem ...
Marsman, Hanlo, Vasalis, Bernlef a dal‰í v podání paní Spoelstra a jejích pfiátel nudit nemohli. Na závûr jsme se v‰ichni zapojili do „ãtení“ obrazové poezie.
Cesta ãasem byla rychlá, ale ne povrchní, divadelní, ale i civilní a hlavnû opravdu poetická.
Katefiina Charvátová
•5•
ARCIMBOLDO 2000
- Nederlands Dans Theater,
26. - 28. května, Praha
Božský Arcimboldo v Praze
V posledním kvûtnovém víkendu
se Praha stala dûji‰tûm velké události a velkého svátku. Na dvÛr
Rudolfa II. se vrátil Arcimboldo,
aby mohutn˘m proudem sv˘m nápadÛ a originalit potû‰il, pobavil
a pfiimûl k zamy‰lení hrad i podhradí.
KyliánÛv Arcimboldo je mlad˘ a
krásn˘, ale také rozvern˘, svûtem
protfiel˘, zku‰en˘ a vzdûlan˘, mazan˘ i vychytral˘: lapí diváka do
sv˘ch sítí v prvním okamÏiku a nepustí ho. UÏ pfied pfiedstavením jej
zatáhne do zákulisí, kde na nûj v
nejskrytûj‰ích zákoutích ãekají bizarní postavy, jako by vypadly z
Arcimboldov˘ch obrazÛ, zlehka se
pohybující. Pak pod jevi‰tû, pfies
nûj a po mÛstcích - kruh se uzavírá - do hledi‰tû.
Pantomima a tanec se stfiídají,
prolínají a prostupují cel˘m veãerem v úÏasném tempu a dovádí jej
k pÛsobivému finále. V závûreãné
scénû je na jevi‰ti cel˘ soubor, taneãnice v ãerven˘ch róbách a taneãníci v ãerven˘ch sukních vytváfiejí dokonalé pohybové i prostorové kompozice, pfiedstavení vrcholí,
chybí uÏ jen ohÀostroj, ne nechybí,
tady je... divák ani ned˘chá... tma,
v‰echno pryã, za stolem sedí hlasatelé a oznamují, kolik lidí zase
padlo ve válce v âeãensku, Ïidovská matka zpívá píseÀ. Mráz jde
po zádech. Boufilivé ovace, slzy v
oãích.
Kyliánova koncepce propojení
v‰ech tfií souborÛ NDT vytváfií absolutní harmonii na cestû ãasem.
Choreografická invence Jifiího
Kyliána a jeho kolegÛ choreografÛ je obdivuhodná, kost˘my barvami a rozmanitostí násobí sílu v˘razu, v˘kony souboru popírají pfiitaÏlivost zemskou i pÛsobení ãasu.
Díky a brzy na shledanou,
Arcimboldo!
ps
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
SVĚT KNIHY
12. 5. - 14. 5. 2000, PRAHA
Mnozí z vás jistû zaznamenali, Ïe o
víkendu od 12. do 14. kvûtna probûhl v
prostorách PrÛmyslového paláce na
praÏském V˘stavi‰ti kniÏní veletrh
„Svût knihy“. Minul˘ rok nav‰tívilo
Prahu v rámci tohoto veletrhu nûkolik
nizozemsk˘ch spisovatelÛ, ktefií se
spolu se sv˘mi ãesk˘mi kolegy zaslouÏili o v mnoha smûrech nezapomenutelné literární veãery v divadle Archa,
na jejichÏ pfiípravû se podílela i na‰e
spoleãnost NE-BE.
Tento rok byla oficiálním ãestn˘m
hostem veletrhu francouzsky mluvící
belgická komunita Délégation Wallonie - Bruxelles. Jak uÏ z názvu spoleãnosti vypl˘vá, zajímá se NE-BE jak o
nizozemskou, tak o belgickou kulturu,
a proto jsme uÏ od podzimu loÀského
roku uvaÏovali, jak upozornit na skuteãnost, Ïe vedle francouzsky psané literatury existuje v Belgii je‰tû dal‰í, nizozemská kulturní tradice a literatura.
Brusel je pak místem, kde na sebe tyto
dvû tradice naráÏejí a vzájemnû se ovlivÀují.
Mûli jsme veliké ‰tûstí, neboÈ fieditelka veletrhu, paní Dana Kalinová, nejen Ïe na‰e snahy o propagaci vlámské
literatury nesmetla ze stolu, ale naopak
nám vy‰la nesmírnû vstfiíc. Tak vznikl
plán, Ïe se pokusíme do Prahy dostat
odborníka na kulturu v Belgii a v Bruselu nejpovolanûj‰ího (alespoÀ podle
na‰eho mínûní) - Geerta van Istendae-
la. Ale znáte to, ãlovûk míní... Nakonec
v‰e dopadlo jinak.
Zpoãátku to vypadalo nadûjnû. Geert van Istendael na‰e pozvání pfiijal,
paní fieditelka nabídla termín, kdy by
se mohla uskuteãnit beseda s autorem,
vytiskly se plakáty, pozvánky, vy‰el
katalog. Ov‰em zhruba tfii t˘dny pfied
zaãátkem veletrhu se ukázalo, Ïe nejsme jediní, kdo stojí o pfiítomnost a
názory Geerta van Istendaela, a dále,
Ïe roztrÏitost se nevyh˘bá nikomu,
zvlá‰tû ne spisovatelÛm. V omluvném
faxu nám Geert van Istenadael vysvûtli, Ïe omylem pfiislíbil úãast na dvou
akcích najednou. Do Prahy tedy bohuÏel pfiijet nemÛÏe.
A co teì? Nechtûli jsme ztratit takovou pfiíleÏitost seznámit ãtenáfiskou
vefiejnost s vlámskou literaturou a zároveÀ jsme se cítili zavázani organizátorÛm veletrhu, ktefií odvedli skuteãnû
profesionální práci. Proto jsme se rozhodli, Ïe uspofiádáme jak˘si pofiad o Istedaelovi bez Istendaela. K dispozici
jsme mûli pfieklad jeho knihy Belgick˘
labyrint, kde jsou dvû kapitoly vûnované právû Bruselu a Valonsku, narychlo
vznikl pfieklad krátké povídky z Istendaelovy poslední knihy „Nieuwe uitbarstingen“ Brusel nemá Ïádné literární klima. Spisovatel sám nám vypomohl zasláním básnû ze své je‰tû nepublikované sbírky Politiek.
Lví podíl na tom, Ïe autorské ãtení
bez autora nakonec skonãilo nad na‰e
oãekávání úspû‰nû, mají ov‰em beze
sporu oba profesionální pfiedãitatelé,
pan Rudolf Pellar a studentka DAMU
sleãna Hu‰ková. Díky nim a jejich podmaniv˘m hlasÛm jsme se spolu s diváky, ktefií nakonec pfiece jen pfii‰li v hojném poãtu, pfienesli v nedûli 14. kvûtna
odpoledne z v˘stavní haly praÏského
v˘stavi‰tû do imaginární literární kavárny v Bruselu, potaÏmo do hlubok˘ch ardensk˘ch lesÛ a historick˘ch
valonsk˘ch mûst. Na chvíli jsme zapomnûli na vedro i na to, Ïe na‰i hokejisté mají za nûkolik okamÏikÛ sehrát
historick˘ mistrovsk˘ zápas se Slovenskem, a znovu si uvûdomili, jak zapeklité, ale i krásné mÛÏe b˘t setkávání nû-
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
kolika evropsk˘ch kulturních tradic,
tak jak se to dûje právû v Belgii.
Abyste z tohoto odpoledne mûli nûco i Vy, ktefií nemûli pfiíleÏitost kniÏní
veletrh nav‰tívit, dovolujeme si zde otisknout báseÀ Geerta van Istendaela,
která mûla svou premiéru právû 14.
kvûtna 2000 v Praze.
Een das in lange blauwe jas
stond voor mijn deur.
Twee rijen koperen knopen,
gestreepte snoet. En achter hem de
nacht.
Hij vroeg mij onderdak.
Ik heb hem hoffelijk gegroet
en gauw mijn deur gesloten.
Nooit hoor ik zijn verhalen bij mijn
haard.
Waarom dat blauw, dat koper,
hoe kon ik hem verstaan?
Ik spreek geen dierentaal,
de sprookjes zijn voorbij, voorgoed.
Waarom drong hij niet aan?
Het is toch nacht en kil.
Ik heb mijzelf buitengesloten.
U na‰ich dvefií jednou stál
jezevec. Nos ãern˘, na nûm bílé pruhy,
dlouh˘ modr˘ kabát, bíl˘ ‰ál,
dvû fiady knoflíkÛ, snad z mûdi.
Prosil mne o pfiístfie‰í.
Pozdravil jsem ho, jak se slu‰í,
a zabouchl.
Neusly‰í jezevãí pfiíbûhy nበkrb.
Naã modr˘ kabát, k ãemu mûì,
jak mohl bych mu rozumût?
Nemluvím fieãí jezevcÛ
a pohádky m˘ch dûtsk˘ch snÛ jsou
pryã, uÏ navÏdy.
Proã jenom více nenaléhal?
VÏdyÈ venku vládla noc a chlad.
Já sám jsem venku zÛstal stát.
Geert van Istendael
Brusel, 26/27. dubna 2000
(nepublikováno)
Jana Pellarová
•6•
CO PŘIVEDLO LARU DO ČESKÉ REPUBLIKY
Lara Crul
Do ãervna 1988 pro mû bylo âeskoslovensko (pouhé) exotické jméno, nati‰tûné na bílém místû v atlase. Bílé, protoÏe jsem
si tuto zemi vÛbec nedovedla pfiedstavit. Nevidûla jsem do té doby ani fotku Karlova mostu. Proto jsem se dychtivû tû‰ila na pûtidenní ‰kolní v˘let do Prahy, kter˘ na‰e ‰kola organizovala v
páté tfiídû gymnázia. Abych pravdu fiekla, oãekávala jsem, Ïe se
ocitnu mezi lidmi v hadrech, ktefií hladovû ãekají v dlouh˘ch
frontách pfied prázdn˘mi obchody.
K mému pfiekvapení v Praze vy‰lo najevo, Ïe potraviny, aÏ
na ãerstvé ovoce, jsou v‰ude k dostání, Ïe ‰aty jsou sice staromódní, ale slu‰né a rozmanité, a Ïe doma u Evy - kde jsme jako
hosté obûdvali - mûli nejenom televizi, ale dokonce i video! Ten
veãer, v restauraci kam nás Eva a její kamarádka vzaly, mi teprve do‰lo, co se tady ve skuteãnosti dûje. âeské holky nám ‰eptaly pár sv˘ch názorÛ, ale kdyÏ moje kamarádka odpovûdûla trochu moc nahlas, Ïe je dobfie, Ïe mÛÏeme mluvit tak upfiímnû, a
jestli nemají strach z policie, obû strachy zbledly a zakryly si ústa rukou: „Ti‰e, nefiíkej toto slovo, there are ears everywhere!“
Byl to pro mû ‰ok: Ïádná svoboda. Na co jsou jablka, triãka a video, kdyÏ ãlovûk nemá svobodu? A proã jsem o tom jako sedmnáctiletá amsterdamská studentka nikdy dfiíve neuvaÏovala?
ProtoÏe nebylo tfieba, jak jsem kdysi vidûla krásnû vyjádfieno na
dvefiích záchodu: „Not having to think about it, that is freedom.“
V následujících dnech se mi zdálo, Ïe nádherné praÏské budovy se sv˘mi barokními ozdobami tvofiily trapn˘ kontrast ke
stísnûné náladû na ulici a ustra‰enému mlãení v metru. Jenom
kdyÏ se na‰e skupina hluãnû pobavila, obãas se nám pokradmu
zasmáli ãe‰tí spolucestující. Kdysi musela b˘t Praha mûsto plné
Ïivota, ale nyní se mi zdála vyhaslá. Kdypak se tomuto mûstu
povolí, aby zase rozkvûtlo v plné kráse?
Triumf pfii‰el uÏ rok a pÛl potom. S mojí kamarádkou ze ‰koly jsme se v‰ak vrátily teprve v roce 1991. Setkaly jsme se s Evou a jejími pfiítelkynûmi v módních ‰atech. Vesele si povídaly
o studiích, která si vybraly, protoÏe se jim líbí, místo medicíny
plánované v roce 1988, protoÏe „lékafii se aspoÀ dostanou ven“.
Také nás pra‰tilo do oãí, Ïe se s námi kolemjdoucí na ulici uÏ nebáli mluvit, ale laskavû nám rukama nohama ukazovali cestu. Co
se t˘ãe turistického ruchu a obchodÛ se znaãkov˘mi zboÏí, ty
prostû nenápadnû rostly, stejnû jako poãet mezinárodních restaurací pro náv‰tûvníky, ktefií opovrhují knedlíky.
Já mezitím zaãala studovat pfiekladatelství na amsterodamské univerzitû - angliãtinu a ru‰tinu. ProtoÏe jsem do jazykÛ blázen, zaãala jsem studovat novofieãtinu jako vedlej‰í obor, ale
kdyÏ jsem pocítila odpor k fieckému nacionalismu, kter˘ byl dÛleÏit˘m tématem pfiedná‰ek dûjin, pfie‰la jsem na ãe‰tinu. Proã
vlastnû ne? Ráda bych je‰tû jednou jela do Prahy a pak bych se
mohla zeptat na cestu bez znakové fieãi. Paní Magda van Duykeren byla skvûlá lektorka jazyka, a díky základu slovanské (v
mém pfiípadû ruské) gramatiky jsem v ãe‰tinû dosáhla za jeden
rok mírnou pasivní úroveÀ.
Tehdy v roce 1995 nebylo pro absolventy filozofické fakulty vÛbec snadné sehnat práci. KdyÏ paní Magda vyprávûla sv˘m
studentÛm o moÏnosti získat stipendium na rok studia v âechách, byla jsem nad‰ená. Poté, co jsem si rok vydûlávala peníze, zamífiila jsem na praÏskou filozofickou fakultu a kolej Kajetánku. V první budovû jsem se nauãila aktivní ãe‰tinu, a v té druhé jsem se poznala se sv˘m pfiítelem. A tak dostal Kafka za pravdu a spáry matiãky Prahy mû uÏ nepustily.
HLÍDKA âESKÉ MAFIE V HOLANDSKU / 1. ãást
Gert Andeweg
(Spiegel Historiael 1999, roãník 34, ãíslo 6, str. 268-272.)
Po tfii sta letech rakouské nadvlády se v âechách mezi ãeskou
vût‰inou oz˘valo stále silnûj‰í volání po sebeurãení. První svûtová
válka urychlila v˘voj událostí. Malífi Emil Filla, jak je zfiejmé z jeho deníku, se z Nizozemí podílel na po v‰ech stránkách úctyhodné
odbojové organizaci.
KdyÏ 28. fiíjna 1918 pfievzal od kapitulujícího Rakouska vládu
Národní v˘bor v Praze, znamenalo to pro âeské zemû konec první
svûtové války. V téÏe chvíli spûchal ãesk˘ malífi Emil Filla ze svého pronajatého bytu na amsterdamském Egelantiersgrachtu do kavárny Metropole na Rembrandtplein, aby sv˘m krajanÛm, ktefií se
zde momentálnû zdrÏovali, fiekl, Ïe byli právû osvobozeni z rakouského jha a od nynûj‰ka jsou obãany svobodné a nezávislé âeskoslovenské republiky. Jejich vlahá reakce Fillu velmi zklamala.
Tím více, Ïe on sám se zvlá‰È aktivnû podílel na protihabsburském
odboji. Jak se Filla do Nizozemí dostal? V ãervenci roku 1914 odcestoval ohniv˘ propagátor kubismu se Ïenou Hanou z Prahy do
PafiíÏe, aby upevnil svazky s tamní avantgardou. Jejich pafiíÏsk˘
sen trval pouh˘ch ãtrnáct dnÛ. Poãátkem srpna propukla první svûtová válka. Zatímco Francouzi mobilizovali, cizinci se museli hlásit na prefektufie. Aãkoliv se Filla snaÏil úfiedníka v‰emoÏn˘mi ar-
•7•
gumenty pfiesvûdãit, Ïe je âechem a také se jím cítí, pro Francouze byl Filla pÛvodem z âech a tím automaticky poddan˘ Rakouska-Uherska, tedy náleÏející k nepfiátelskému táboru. Umûlec stál
pfied rozhodnutím: buì okamÏitû odjede nebo bude internován.
Rozhodl se pro první moÏnost.
Na Gare du Nord se Emilovi a Hanû podafiilo dostat se do jednoho z vozÛ vlaku plného belgick˘ch sezónních dûlníkÛ, ktefií byli na zpáteãní cestû domÛ a k mobilizaãním místÛm. Nûmci vpadli
do Belgie a v Bruselu panovala horeãnatá atmosféra. Nûmecky
mluvící cizinci si nemohli b˘t jisti Ïivotem. RovnûÏ Fillovi se zde
necítili bezpeãnû. NazdafibÛh odcestovali vlakem na sever.
Je‰tû pfied Antverpami je belgiãtí vojáci vytáhli z kupé. Toto
pevnostní mûsto patfiilo pro obãany Nûmecka a Rakouska k pfiísnû
zapovûzen˘m územím. Dfiíve neÏ je znovu posadili do vlaku v
Antverpách, museli podstoupit mnohahodinov˘ v˘slech. Av‰ak
vlak jel jen do hraniãního místa Eschen (dne‰ní Essen).
Plni obav z nové konfrontace se pomalu ubírali k hranici. Ale
nizozem‰tí vojáci jim sotva vûnovali pozornost. Bryãka je dovezla
do Roosendaalu. K jejich velké úlevû nebyla nikde Ïádná kontrola.
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
Následujícího dne odjeli vlakem do Rotterdamu. Na‰li doãasné ubytování v hostinci paní Bleckmann na Schiedamsdijk, nejvykfiiãenûj‰í ulici v celém Nizozemí, kde strávili asi jeden rok. Îivot,
kter˘ se jim odehrával pfied oãima, byl pro nû nûãím zcela neznám˘m. Filla tyto události detailnû popisuje ve svém deníku.
Zatímco se malífi v Ïalostném prostfiedí vûnoval kubistick˘m
experimentÛm, obcházela Hana redakce, aby získala nejnovûj‰í
zprávy z fronty. Nizozem‰tinu uÏ v té dobû ovládali uspokojivû.
TGM
V záfií roku 1914 se v Rotterdamu objevil je‰tû jeden âech.
Byl jím prof. T. G. Masaryk, kter˘ doprovázel na loì svou americkou ‰vagrovou. VyuÏil této pfiíleÏitosti k prohloubení nûkter˘ch zahraniãních kontaktÛ. Z neutrálního Nizozemí mohl volnû a nepozorovanû psát francouzskému historikovi a bohemistovi Ernestu
Denisovi a anglickému diplomatovi a specialistovi na v˘chodní
Evropu Seton-Watsonovi. KdyÏ v fiíjnu pfiijel TGM do Rotterdamu
podruhé, setkal se se Seton-Watsonem v pokoji hotelu Weimar.
PfiedloÏil mu své plány ohlednû budoucího nezávislého âeskoslovenského státu. Po návratu do Lond˘na sestavil Seton-Watson z
tûchto plánÛ memorandum, které se krátce poté dostalo do rukou
ministrÛ zahraniãních vûcí Dohody. Ve Francii se pokou‰el Masaryk vzbudit pozornost skrze Ernesta Denise. Ernest Denis pfiislíbil
spolupráci a zakrátko zaãal za finanãní pomoci ãesk˘ch emigrantÛ
z Ameriky vydávat ãasopis La Nation Tcheque. Díky zpÛsobu, kter˘m komentoval situaci ve stfiední Evropû, získal si list rychle velmi dobrou povûst.
V Rotterdamu poloÏil Masaryk základ zahraniãní vûtve Mafie.
Podnik, kter˘ zaãal v Nizozemí, nazval Masaryk K‰aftem Komenského.
PfiestoÏe je elegantní hotel Weimar od o‰untûlého hostince
vzdálen sotva jeden kilometr, nemûli Filla s Ïenou ani zdání o Masarykovû náv‰tûvû. Je to tím pozoruhodnûj‰í, kdyÏ si uvûdomíme,
Ïe Hana musela Masaryka osobnû znát. Její otec, prof. Krejãí, byl
Masarykov˘m kolegou a spolustraníkem a Masarykova dcera Olga byla Haninou spoluÏaãkou a kamarádkou. Teprve, kdyÏ se prof.
Krejãímu podafiilo nav‰tívit v létû roku 1915 Nizozemí, doslechli
se Emil a Hana o Masarykov˘ch aktivitách.
Na podzim roku 1915 se Fillovi odstûhovali do Amsterdamu
na Egelantiersgracht. 27. listopadu 1915 si Emil pfieãetl v novinách
De Telegraaf MasarykÛv „Manifest âechÛ“, ve kterém se obracel
na v‰echny âechy a Slováky zdrÏující se v cizinû, aby se i oni podíleli na odboji proti Rakousku a boji za samostatn˘ stát.
Filla okamÏitû napsal zprávu do King’s College do Lond˘na,
kde v té dobû pÛsobil Masaryk, jenÏ mezitím emigroval z âech.
Obratem dostal odpovûì.
Krátce nato mohl oãekávat náv‰tûvu spoleãného známého,
která u FillÛ zazvonila 25. prosince 1915. KdyÏ Emil a Hana otevfieli, uvidûli pfiede dvefimi tváfi cizince. Byla to snad léãka? Filla si
do svého deníku poznamenal: „Po krátkém zaváhání se muÏ opatrnû zeptal: „ Wohnt hier Herr Filla?“ „Nein!“ odpovûdûl Filla a své
Ïenû Hanû ãesky fiekl: „Pojì dovnitfi, to není on!“
Cizinec se zasmál a ãesky poznamenal: „Ale pfiece je to on!“
Beze slova a pouze posunkem pozval Filla cizince nahoru. Byl
to MasarykÛv spolupracovník Edvard Bene‰, kter˘ mezitím utekl z
PafiíÏe. Teprve za dvefimi pfiíbytku se srdeãnû pozdravili. Ten den
strávili pfiedev‰ím intenzivním pfiem˘‰lením. Jediná cesta pro udrÏení kontaktu mezi zahraniãním odbojem a vlastí vedla pfies neutrální ·v˘carsko a ta byla podle Bene‰e velmi zranitelná. Druhou
cestu pfies Nizozemí by velmi pfiivítali. Filla dostal za úkol, aby na‰el inteligentního a dÛvûryhodného âecha, kter˘ by si dokázal zapamatovat dÛvûrné informace a podnikl riskantní cestu do vlasti.
Po peãlivém zváÏení pfii‰li následujícího dne manÏelé za Bene‰em
s návrhem, aby úkol provedla Hana. Nejprve mûl Bene‰ vÛãi tomu,
poslat na tak riskantní cestu Ïenu, námitky, ale podnikavá a inteligentní Hana je dokázala vyvrátit.
Od toho okamÏiku se Fillovi neukazovali spoleãnû. Pfiedstírali,
Ïe Ïijí oddûlenû a Ïe o sobû nic nevûdí. Hana prohla‰ovala, Ïe studuje filosofii a dûjiny umûní a ob˘vá zafiízen˘ pokoj v podnájmu.
Jako dÛvod k cestû do Prahy uvedla urovnání sv˘ch finanãních závazkÛ. S velk˘mi obtíÏemi získala od nûmeckého konzulátu povolení k pfiejezdu Nûmecka. A mezitím se snaÏila zapamatovat si velké mnoÏství informací obstaran˘ch Bene‰em, protoÏe nic nesmûlo
b˘t zaznamenáno písemnû.
16. ledna 1916 nastoupila v Amsterdamu na vlak. Trvalo mûsíce, neÏ se o ní manÏel oklikou z Prahy nûco dozvûdûl. Mezitím
Hana pfiedala na urãen˘ch místech a tûm správn˘m osobám zprávy
nadiktované Bene‰em a nauãila se zprávy urãené jemu. Zpáteãní
cesta pfies VídeÀ probûhla s velk˘mi obtíÏemi. Po nûkolikat˘denním obíhání rakousk˘ch úfiadÛ nakonec obdrÏela potfiebné doklady.
Na nûmecko-nizozemské hranici byla Nûmci prohledána doslova
aÏ na kÛÏi. 24. kvûtna 1916 se koneãnû objevila vítûzoslavnû doma. Vypadala ‰patnû, ale svÛj úkol provedla na v˘bornou.
Sepisováním zpráv strávili Emil a Hana tfii dny. K tomu, aby se
dostaly na míso urãení, jim dopomohl Dimitry de Peterson, syn
ruského generálního konzula v Rotterdamu. Znal se s Mafií a díky
sv˘m kontaktÛm mohl bez obtíÏí doruãit po‰tu Masarykovi do
Lond˘na. V dlouhém dopise popisovali interní politickou situaci v
âechách. Hana pfiipojila ceny potravin a jin˘ch v˘robkÛ, napfi. obleãení, obuvi a to nejenom v Praze a Vídni, n˘brÏ i na územích jako je âerná Hora. Uvedla, kdo byl uvûznûn, kromû rÛzn˘ch politikÛ jmenuje i Alici, Masarykovu nejstar‰í dceru. Paní Bene‰ová byla právû propu‰tûna. Konãí pfiáním, aby Leblond a Lagrandová
(pseudonymy, které jim dal Bene‰) mohli v co nekrat‰í dobû udûlat opût nûco uÏiteãného.
A tak se manÏelé ocitli ve svûtû hesel, pfievlekÛ, lísteãkÛ popsan˘ch neviditeln˘m inkoustem, sledujících a sledovan˘ch osob.
pfieloÏila Hana Petráková
NOVÉ P¤EKLADY A KNIHY
Annie M. G. Schmidtová: Sleãna Mici, Albatros , Praha 1999 (Minoes, Amsterdam 1970)
pfieloÏila Jitka RÛÏiãková
„Sleãna Mici“, jedna z pÛvabn˘ch humoristick˘ch próz nizozemské spisovatelky Annie M.G. Schmidtové, patfií spolu s Otkou
(Otje,1980), Plukem z Pettefletu (Pluk van de Petteflet, (1971)) a vesel˘mi pfiíhodami nezbedn˘ch capartÛ Jipa a Janneke (19531960, celkem asi 250 pfiíbûhÛ) bezesporu k jejím nejúspû‰nûj‰ím prózám pro dûti. PfiestoÏe literární kritika v Nizozemí spatfiuje jádro tvorby Annie M.G. Schmidtové spí‰e v nepfieberném mnoÏství vtipn˘ch, typicky „schmidtovsk˘ch“ a nejednou úspû‰nû zhudebnûn˘ch básní, v Nizozemí nesmírnû oblíben˘ch u dûtí i dospûl˘ch, pfiekladatelé se z pochopiteln˘ch dÛvodÛ zatím orientují spí‰e na
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
•8•
autorãinu prózu (najdeme ji v pfiekladech do angliãtiny, nûmãiny, francouz‰tiny, ‰panûl‰tiny, ital‰tiny, fieãtiny, ‰véd‰tiny, nor‰tiny,
dán‰tiny, fin‰tiny, katalán‰tiny a ãe‰tiny, v tomto roce vy‰la ãást pfiíbûhÛ Jipa a Janneke dokonce latinsky, krat‰í ukázky z jejího díla se díky rotterdamskému festivalu objevily také v ru‰tinû, ãín‰tinû, japon‰tinû, per‰tinû ãi surinamském jazyku Sranan Tongo). Faktem zÛstává, Ïe pfiekladem do deseti cizích jazykÛ stojí Sleãna Mici dosud na prvním místû, navíc se tento vtipn˘ pfiíbûh o koãce,
která sní cosi záhadného z popelnice patfiící biochemickému ústavu a promûní se v Ïenskou bytost se zrzav˘mi vlasy, koãiãíma oãima a koãiãími vlastnostmi, doãkal i divadelního zpracování.
V nevelkém nizozemském mûsteãku Killendoorn Ïije mlad˘, nesmûl˘ novináfi jménem Tibbe. Bydlí v podkroví, odkud má pûkn˘ v˘hled na stfiechy domÛ a spoustu koãek. Tibbe pí‰e hezké ãlánky, mají v‰ak jeden háãek. V‰echny jsou jen o koãkách. ·éfredaktor dá Tibbemu poslední ‰anci: buì zaãne koneãnû psát o nûãem zajímavém nebo si bude muset hledat jinou práci. Tibbe se posmutnûle prochází po mûstû. Bûhem své pochÛzky spatfií zvlá‰tní sleãnu, jak se ve strachu pfied ohromn˘m psem vy‰krábe aÏ do vrcholku stromu. KdyÏ si o chvíli pozdûji v podkroví láme hlavu nad poÏadovan˘m ãlánkem, vyru‰í ho jak˘si ‰ramot a v kuchyÀce opût narazí na onu záhadnou sleãnu, tentokrát si pla‰e pochutnávající na zbytcích ryby od veãefie. Sleãna Mici zÛstane u Tibbeho jako jeho sekretáfika. Prská, pfiede, lísá se, bojí se psÛ, tu a tam by si ráda pochutnala na my‰ce ãi rybce z akvária, ‰krábe a pfies den
spí stoãená v krabici vystlané novinami. Hlavnû ale rozumí lidem i koãkám. V noci, kdyÏ Tibbe spí, sedává na stfie‰e a dozvídá se
od koãek z celého mûsteãka spoustu zajímav˘ch novinek, o nichÏ pak Tibbe pí‰e. Patfií k nim i témûfi detektivní pfiíbûh o fabrikantovi Ellemeetovi. Ellemeet má v úmyslu získat povolení mûstské rady k roz‰ífiení své továrny, a je proto pfiedsedou fiady spolkÛ, mj.
Spolku na ochranu zvífiat. Tibbemu se s pomocí Mici, holãiãky Bibi a killendoornsk˘ch koãek podafií usvûdãit Ellemeeta nejenom z
nehezkého zacházení se zvífiaty, n˘brÏ i z váÏného pfiestupku, kdy Ellemeet najede autem do pouliãního prodavaãe a neposkytne mu
pomoc. Ellemeet je usvûdãen, koãky se radují. âtenáfi pfiitom nahlédne do svérázného Ïivota nejrÛznûj‰ích koãek ( koãky toulavé,
redakãní, ‰kolní, radniãní, kostelní, hotelové, firemní ãi kocoura od pumpy) a seznámí se s fiadou humorn˘ch situací, v nichÏ se kfiehká sleãna s koãiãí povahou mÛÏe ocitnout. Sleãnû Mici se v závûru knihy naskytne moÏnost získat zpátky koãiãí podobu. Musela by
v‰ak sníst ptáka, jehoÏ jí chytila její koãiãí sestra, to v‰ak uÏ nedokáÏe. A tak zfiejmû i nadále zÛstane ponûkud koãiãí sekretáfikou
novináfie Tibbeho a kamarádkou v‰ech tamních koãek.
KdyÏ matka ãtrnáctileté Aniãky poslala nûkolik básní své dcery nizozemskému básníku Willemu Kloosovi(1859-1938), odepsal jí nûkdej‰í v˘znamn˘ pfiedstavitel nizozemského hnutí OsmdesátníkÛ, Ïe dûvãe má podle jeho mínûní „opravdov˘ talent“ a Ïe
jí nûkde „uvnitfi cosi zpívá“. Dcera kalvínského kazatele Annie M. G. Schmidtová (cel˘m jménem Anne Maria Geertruida Schmidtová, 1911-1995), mj. nositelka ceny Hanse Christiana Andersena za svou celoÏivotní tvorbu pro dûti, patfií dnes v Nizozemí k nejãtenûj‰ím a nejoblíbenûj‰ím autorÛm. Snad kaÏd˘ Nizozemec, aÈ mal˘ ãi velk˘, zná nazpamûÈ nûkterou z jejích básní, kabaretních
písní nebo úryvky z fiady úspû‰n˘ch muzikálÛ. Její knihy pro dûti, vût‰inou doprovázené pÛvabn˘mi ilustracemi Fiep Westendorpové, charakterizuje stfiízliv˘, ironick˘ tón, nechuÈ k velk˘m slovÛm a relativizující humor. Její odpor ke konformismu a nadutosti se
t˘ká i jazyka (uznávan˘ literární kritik Kees Fens hovofií v této souvislosti o její „neobyãejnû obyãejné nizozem‰tinû“). Annie M.G.
Schmidtová s oblibou paroduje rétoriku rÛzn˘ch úfiedníkÛ a oficiálních kli‰é, utahuje si z pfiehnané holandské spofiádanosti, pfiedpisované morálky a nafiízení a její svût dûtí a zvífiat se vyznaãuje vesel˘m nepofiádkem, neposlu‰ností a vlídnou anarchií. Na rozdíl od
její tvorby pro dospûlé, která b˘vá ostfiej‰í a satiriãtûj‰í, jsou její pfiíbûhy pro dûti veselé, napínavé, plné fantazie a dobfie konãí.
Do ãe‰tiny byly jiÏ dfiíve pfieloÏeny dvû pohádky ze sbírky „âarodûjnice a tak“ („Heksen en zo“, 1964) v souboru pohádek z celého svûta „Tfiicet stfiíbrn˘ch klíãÛ (1971, pfi. O.Krijtová), dále v˘bor z autorãiny knihy „Na Vystrkovû“ („Waaidorp I-II“, 1972-74,
ã.1985, pfi. O. Krijtová, ver‰e L. ·típlová) o humorn˘ch záÏitcích dûtí na sídli‰ti a v loÀském roce zmínûná publikace „Sleãna Mici“
(„Minoes“). ZvaÏují se rovnûÏ dal‰í pfieklady prozaického díla autorky. Snad jednou dojde fiada i na nepfieberné mnoÏství pÛvabn˘ch
humorn˘ch básní jak pro dûti (sebrané ve sbírce „Ziezo!“-“Tak, a je to!“, 1987, 347 básní), tak pro dospûlé (sbírka „Tot hier toe“ „AÏ sem“ s 329 básnûmi a písnûmi z let 1938-1985). VÏdyÈ její jazyk, jak pravil jiÏ pfied pûtasedmdesáti lety Willem Kloos, opravdu „zpívá“.
Jitka RÛÏiãková
Leon de Winter: HoffmanÛv hlad (Hoffman’s honger), Rybka publishers, Praha 2000,
pfieklad Ruben Pellar, 293 str.
Leon de Winter (1954), velice úspû‰n˘, hojnû pfiekládan˘ nizozemsk˘ autor, napsal HoffmanÛv hlad v roce 1990, ãe‰tina je jedenáct˘m jazykem, do nûjÏ byla kniha pfieloÏena.
Hrdina pfiíbûhu, devûtapadesátilet˘ nizozemsk˘ diplomat Aaron Hoffman, je právû jmenován velvyslancem Nizozemského království v Praze. PfiijíÏdí do Prahy temné a protkané tajnou policií a agenty KGB. Hoffman trpí znaãnou obezitou a s ní souvisejícími zaÏívacími potíÏemi, jeho útoãi‰tûm je WC ve velvyslanecké rezidenci. Îravosti propadl po smrti sv˘ch dcer dvojãat - první zemfiela pfied deseti lety na zánût mozkov˘ch blan, druhá ode‰la z domova a jako prostitutka a aktérka pornofilmÛ se pfiedávkovala drogami. SouÏití s manÏelkou uÏ dávnou nefunguje a Hoffman pfii sv˘ch ãast˘ch pobytech v komÛrce pod schody hledá rozuzlení ve
spisech Barucha Spinozy. Ne‰ikovnû se zaplétá do jak˘chsi sítí, z nichÏ se mu moÏná nepodafií uniknout...
Napínav˘ ‰pionáÏní psychologicko-politick˘ thriller se odehrává v období od ãervna do prosince 1989 v Praze, v Haagu, v JiÏní Americe.
Petra Schürová
KNIHOVNA
Knihovna se také rozrostla o v˘stfiiÏkov˘ archiv. Odbornû vybrané ãlánky o nizozemské literatufie nám zasílá Kees Mercks z Amsterodamu a s mravenãí pílí tfiídí paní Jana âervenková, za coÏ jim obûma srdeãnû dûkujeme.
•9•
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
EEN WOORD VOORAF
Geachte leden van NE-BE, beste vrienden,
Het lijkt alsof de lente naar andere landen is vertrokken, maar onze lente-activiteiten worden daardoor
niet gestoord. De ledenvergadering - de eerste vanaf
het oprichten van onze vereniging - verliep naar tevredenheid van alle anwezigen en ook volgens de statuten,
en werd aangevuld met het voorlezen uit het boek van
Tonke Dragt. Al in het zomerweer kwamen begin mei
in de tuin van de residentie van de Nederlandse ambassadeur R. J. van Houtum honderden gasten bijeen om
Zijne Excellentie met de nationale feestdag te feliciteren. In de zomerhitte vond de boekenbeurs „Svût knihy“ plaats. Het beloofde bezoek van Geert van Istendael ging weliswaar niet door, maar de auteur werd vertegenwoordigd door zijn gedachten en beschouwingen uit zijn nieuwe, bij ons nog niet gepubliceerde boek Nieuwe uitbarstingen. Eind mei vond in Praag première
van de dansgroepen van Jifií Kylián’s NDT plaats.
Op internet wordt de website van NE-BE voorbereid, bereidwillig en onbaatzuchtig door ons lid Willy De
Bolle bijgewerkt. Het adres vindt u in de rubriek van
belangrijke adressen.
Wij hebben voor de samenwerking enkele nieuwe
interessante leden gewonnen, u kunt in dit blad een
boeiend artikel over Emil Filla van één van hen lezen.
Er zijn twee nieuwe vertalingen uit het Nederlands
verschenen: Hoffman’s honger van Leon de Winter en
Figuranten van Arnon Grunberg.
Voor onze laatste bijeenkomst voor de vakantie
hebben wij voor u het voorlezen van Annie M. G. Schmidt’s boek Minoes voorbereid, waarmee wij u graag
een cadeau-tip willen aanbieden voor uw kinderen of
andere familieleden. Het is zeker de moeite waard. De
recensie van dit boek staat ook in dit nummer.
Wij zouden graag alle leden, en met name Lucie
BroÏíková, willen bedanken voor de hulp met nodige
technische en administratieve werkzaamheden.
Mooie vakantie en verdiende ontspanning wenst u
en tot ziens verheugt zich
Petra Schürová
BELANGRIJKE ADRESSEN
Internetadresse van de Nederlandse ambassade: www.netherlandsembassy.cz
Website van NE-BE: www.gymnazium-kadan.cz/ne-be
•••••••• A T T E N T I E ••••••••
Voor onze buitenlandse leden:
Gelieve in de loop van juni de contributie naar onze bankrekering te sturen:
Komerční banka Praha 2
NE-BE
Nr.: 19-230 75 30 267 / 0100
L
EDENRUBRIEK
Tot onze grote vreugde is de wereldberoemde architekt Bofiek ·ípek erelid van NE-BE geworden. In de volgende ledenbrieven zouden we graag profielartikellen van onze ereleden brengen.
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
• 10 •
WAT
KOMT?
• 9. 6. - 19:00 uur voorlezen
uit Minoes van Annie M. G. Schmidt in het café U Knihomola,
Mánesova str. 79, Praag 2
• 18. 6. - 15:00 uur Hutka +
Hladík, Bij de stenen klok , Staromûstksé nám, Praag 1
• 30. 6. - 20:00 uur optereden van de Vlaamse band Fluxus
in het paleis Akropolis te ÎiÏkov,
Kubelíkova 27, Praag 3
• 5. 7. - Nederlands Kamerkoor o.l.v. Tom Kaljuste Nederlandse koormuziek in de Sint Joris Basiliek van de Praagse
Burcht
• augustus 2000 - Tentoonstelling Ulric Roldamus in de
Emil Filla Gallery te Ústí nad
Labem
• september 2000 - Tentoonstelling Ulric Roldamus in de
Caesar Gallery te Olomouc
EVEN
ACADEMISCH
Na afloop van de wintersemester van dit schooljaar
heeft mevrouw Olga Krijtová
haar werkzaamheid in het vak
neerlandistiek aan de Karlsuniversiteit te Praag definitief
beëindigd. Mevrouw Krijtová
heeft meerdere generaties neerlandici met liefde voor de
Nederlandse en Vlaamse literatuur opgeleid, en tot nu toe
zijn er studenten dankbaar
voor haar Gids door de Nederlandse literatuurgeschiedenis. We willen haar hartelijk bedanken en hopen haar
alsnog te ontmoeten op onze
verenigingsevenementen.
• 11 •
C U LT U U R E N S O C I A A L
LEVEN
LEFT LUGGAGE
EUROPESE FILMDAGEN 9 - 19 MAART 2000
Nu kennen we Jeroen Krabbé natuurlijk al jaren als een van de meest suksesvolle Nederlandse acteurs, die zelfs als een van de weinige buitenlanders in Hollywood een naam voor
zichzelf maakte.
Het was natuurlijk te verwachten dat deze zeer talentvolle man [behalve acteur is hij ook
een bekwame kunst schilder] zich aan regisseren zou wagen.
En in die rol kwam hij op bezoek naar Praag om bij het Europese Film Festival zijn nieuwste kreatie bij te staan.
Voor de eerste film die hij regisseerde besloot hij om voor het eerst van z’n leven een jood te spelen, iets dat hij ook is maar jaren lang verzwegen had.
Dus het resultaat, Left Luggage, bracht hem ook dichterbij zijn Joodse wortels.
Een prachtige goed inelkaar gezette film met een internationale cast speelt zich af in het
begin van de jaren zeventig in de joodse buurt van Antwerpen.
Daar ontmoeten we het joodse meisje Chaja [Laura Fraser] dat in een niet vrome familie
opgegroeid is,waar net als in enkele andere families de ouders het kamp overleefd hebben.
Chaja’s vader [Maximillian Schell] is al jaren op zoek naar twee koffers vol met herinneringen die hij tijdens de oorlog begraven heeft. Chaja’s vader probeert op die manier weer in contact met het verleden te komen. Als Chaja voor een Chasssidisch gezin begint te werken, komt
ze voor het eerst in een godsdienstige omgeving terecht. De vader [Jeroen Krabbé] die als
een huistiran regeert, en ook de moeder [Isabelle Rosselini] hebben toch hun twijfels over het
niet vrome meisje in hun gezin, maar als blijkt dat Chaja heel goed met de jongste zoon Simcha kan opschieten besluit de familie Kalman om het alsnog te proberen. Simcha die nog nooit een woord gesproken heeft hecht zichzelf aan Chaja en Chaja wordt verliefd op de vierjarige dreumes. Ook de familie Kalman heeft een oorlogs verleden en het verhaal heeft te maken met zowel eerste als tweede generatie oorlog slachtoffers. We zien dat Chaja de acties van
haar vader niet begrijpt, en ze ook niet de acties van Rabbie Kalman tegenover zijn kinderen.
Met veel geduld en liefde lukt het haar om Simcha aan het praten te krijgen. Chaja neemt hem
mee naar het park om de eenden te voeren en het eerste woord dat uit zijn mond komt is eend.
Helaas kan de vader van Simcha niet meer op tegen de veranderingen die Chaja terweeg
brengt en haar wordt gevraagd niet meer terug te komen. Simcha die haar mist gaat op zoek
naar haar in het park bij de eenden waar hij verdrinkt.
Na alle beschuldigingen van de Chasiddische gemeenschap dat het haar schuld is zien we
Chaja en haar vader samen zoeken naar de koffers met de verloren herinneringen.
Echt een film met een lach en een traan en zeker de moeite waard om te zien.
Praag kan zichzelf terecht Cultuur Stad 2000 noemen. Voor al de jaren dat ik buiten Nederland woon heb ik de laatste jaren meer Nederlandse en Belgische producties bijgewoond
hier in Praag dan alle jaren voor heen. We hebben gelukkig een goede vereniging die dat soort evenementen steunt. En om die reden kan ik gewoon niet wachten tot volgend jaar om te
zien wat voor goeds weer uit de lage landen komt.
Avi Muyderman
AVOND VAN DE POEZIE
REIS DOOR DE TIJD
Op 16 maart 2000 vond in de residentie van de Ambassadeur van het Koninkrijk der Nederlanden,
de heer Robert-Jan van Houtum, een avond van de poëzie plaats. Wat kan daaraan nog worden toegevoegd?
Misschien het volgende:
Toen ik ernaar toe ging, had ik (waarschijnlijk nog van de zondagse poëzie-programma’s op televisie voor 1989) mijn eigen voorstelling over het voordragen van gedichten. Ik was een beetje bang, dat
ik het niet zou begrijpen, dat ik de auteurs en hun werk niet zou kennen en dat ik me misschien ook zou
vervelen. Ik heb thuis (zoals voor een examen) in de syllabus van mevrouw Krijtová over poëzie in de
Gouden Eeuw gebladerd, ik heb naar de periodieke indeling van de literaire geschiedenis en naar de
namen van de dichters gekeken. Eigenlijk kon ik me slechts Paul van Ostaijen en zijn „Ik zag Cecilia
komen“ en „Asta Nielsen“ en dergelijke herinneren.
Maar deze avond zou alles anders zijn. Geen mevrouw met een boek in de hand, in het midden van
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
een salon, geen stoelen voor het publiek. In plaats daarvan kwamen we binnen door de dienstingang direct in het souterrain. De kaarsen leidden ons naar een klein kamertje, waar mevrouw Aukje Spoelstra
en haar vrienden ons in middeleeuwse kostuums opwachtten. Ze hadden in de kleine ruimte bijna zonder aanpassingen met muziek en gedichten over de liefde helemaal een theater-atmosfeer gecreëerd.
Jammer dat het geen liefde was, maar (waarschijnlijk) slechts etiquette! Een perfect idee was een geprint programma met de volledige teksten van alle liedjes en gedichten, wat tegelijkertijd een mooi souvenir was. (Verzamelt u ook theater- en tentoonstellingenprogramma’s en weet u daarnaa niet meer, wat
u ermee moet?)
Vanuit het souterrain zijn we langs de kaarsjes naar boven de renaissance in gegaan. Het gevarieerde en mooie interieur wekte de indruk, dat het speciaal voor deze avond was ontworpen. Een edelvrouwe en -man in mooie kledij heetten ons welkom, dat bleken mevrouw Aukje Spoelstra en de Ambassadeur R. J. van Houtum. De gedichten van Jan Luiken, Willem Godschalk van Fockenbroch, Jacob
Cats en P. C. Hooft maakten in de stijlvolle omgeving een mooie indruk. Na een echt rennaissancebanket, gingen we verder naar een mooi ingerichte salon met open haard. Het Liefdeslied van Suk leidde
ons de romantiek in. Behalve enkele tientallen toeschouwers konden ook Anthony Staring, Rheinvis Feith, P. de Genestet en Hieronymus van Alphen er nog bij. De heren namen ook Josef Suk, Franz Liszt,
Robert Schumann en Carl Orff tussen zich op.
Daarna werd een grote glazen deur, die naar de 20 eeuw leidde, geopend. Drie dames in gestreepte herenpyjama’s onder een dekbed op een grote divan spraken met de woorden van Judith Herzberg:
Zullen we
zei ze
samen
in een groot bed
in een hotel kamer
gaan liggen
met pyjama’s
aan en
dan de knecht
taart
laten brengen?
Vervolgens kwam de heer Robert-Jan van Houtum met de taart en hij merkte op met de woorden
van A. Marja:
Ik heb je alles gegeven:
een gedicht, mijn maandsalaris
en een kind; wil je nu even
kijken of het eten klaar is?
Het dekbed is opgeruimd, de pyjama’s worden weer voor avondkledij verwisseld en nu komt eindelijk mijn geliefde Ostaijen en zijn Oppervlakkige charleston. De rythmische voordracht van mevrouw
Spoelstra was zeker niet oppervlakkig ... ram, rem, de trem, ram, rem...Marsman, Hanlo, Vasalis, Bernlef en andere in de interpretatie van mevrouw Spoelstra en haar vrienden verveelden bepaald niet. Aan
het eind namen we allen deel aan het „lezen“ van de beeldenpoëzie.
De reis door de tijd was snel, maar niet oppervlakkig, toneelachtig maar ook toegankelijk en vooral echt poëtisch.
Katefiina Charvátová
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
ARCIMBOLDO 2000
- Nederlands Dans Theater,
26 -28 mei, Praag
Goddelijk Arcimboldo in Praag
In het laatste weekend van mei
werd Praag de plaats van handeling
van een grote gebeurtenis en een groot feest. Naar het hof van Rudolf II. is
Arcimboldo teruggekeurd om met een
machtige stroom van ideeën een originele vondsten de Burcht en ook het
hof voor de Burcht vreugde te bereiden, te vermaken en tot nadenken te
stemmen.
Kylián’s Arcimboldo is jong en
mooi, maar ook uitgelaten, doorkneed, ervaren en ontwikkeld, slim en
sluw: hij vangt de toeschouwer in zijn
net vanaf het eertsre ogenblik en laat
hem niet meer los. Reeds voor de voorstelling lokt hij hem achter de coulissen tot de meest verborgen hoekjes,
war bizarre figuren zachtjes bewegend op hem wachten, die weggelopen lijken uit Arcimboldo’s schilderijen. Dan onder het toneel door, het toneel op en over de bruggen - de cirkel
sluit zich - de zaal in.
Pantomime en dans wisselen elkaar af, gaan voortdurend in elkaar
over in een fantastisch tempo en voeren de avond naar een indrukwekkende finale. In de slotscène staat het
hele ensemble op het toneel. De danseressen in rode robes en de dansers
in rode rokken vormen een perfecte
compositie van beweging en ruimte.
De voorstelling bereikt haar hoogtepunt, hier ontbreekt misschien alleen
het vuurwerk nog, nee, het ontbreekt
niet, daar is het... de toeschouwer is
even vergeten te ademen... donker, alles is weg, aan de tafel zitten omroepers die oplezen hoeveel mensen vandaag weer in de oorlog in Tsjetsjenië
gestorven zijn, een joodse moeder
zingt haar lied. Je krijgt er kippevel
van en je rilt... Daverend applaus,
ovatie, tranen in de ogen.
Jifií Kylián’s conceptie van de verbinding van alledrie de groepen van
het NDT schept een absolute harmonie op de reis door de tijd. De choreografische vindingen van Kylián en
zijn collega-choreografen zijn bewonderenswaardig; de prestatie van het
ensemble is een uitdaging aan de
zwaartekracht en de tijd.
Bedankt en tot een volgende keer,
Arcimboldo.
ps
• 12 •
WERELD VAN HET BOEK
12 - 14 MEI 2000, PRAAG
Het is velen van u zeker bekend
dat er in het weekend van 12 tot 14
mei in het Industriepaleis op het Praagse jaarbeursterrein de boekenbeurs
„Wereld van het boek“ plaats vond. In
het kader van deze beurs kwamen er
vorig jaar enkele Nederlandse schrijvers naar Praag. Aan deze schrijvers
en hun Tsjechische collega’s hadden
we twee onvergetelijke literaire avonden in het theater Archa te danken, die
o.a. ook door onze vereniging NE-BE
georganiseerd werden.
Dit jaar was de officiële eregast
van de boekenbeurs Franstalige Belgische gemeenschap Délégation Wallonie - Bruxelles. De naam van onze
vereniging zegt al, dat we uiteraard
niet alleen in de Nederlandse, maar
ook in de Belgische cultuur geënteresseerd zijn. Daarom dachten we al vanaf afgelopen herfst erover na, hoe we
aandacht zouden kunnen krijgen voor
het feit, dat er in België naast de Franstalige tegelijkertijd een Nederlandstalige culturele traditie en literatuur
bestaat. Brussel is dan een plaats, waar deze twee tradities op elkaar botsen
en elkaar beïnvloeden.
We hadden groot geluk. Niet alleen omdat de directrice van de Boekenbeurs, mevrouw Kalinová, onze
pogingen tot de propagatie van de
Vlaamse literatuur niet van de tafel
veegde, ze heeft ons zelfs enorm geholpen onze ideëen vorm te geven. Zo
ontstond een plan om de naar onze
mening meest ervaren kenner van de
cultuur in België en in het bijzonder
van Brussel - namelijk Geert van
Istendael - naar Praag te halen. Maar
u kent dat. De mens wikt en... Het is
uiteindelijk alles anders afgelopen.
Aan het begin zag de hele zaak er
heel goed uit. Geert van Istendael had
onze uitnodiging geaccepteerd, mevrouw Kalinová bod een termijn van
het gesprek met de auteur aan, er verschenen folders en de catalogus van
de beurs, waarin de naam van Geert
van Istendael werd genoemd. Helaas drie weken voor het begin van de boekenbeurs werd er duidelijk, dat wij
niet de enigen zijn die graag in het gezelschap van de schrijver zouden willen verblijven, en dat degenen die verhalen over verstrooide intelectuelen
vertellen, somms gelijk hebben.
We kregen namelijk te weten dat
Geert van Istendael per ongeluk beloofd had aan twee verschillende evenementen tegelijkertijd deel te nemen.
Hij bod zijn excussen aan, naar Praag
kon hij echter niet komen.
En wat nu? We wilden niet onze
kans verspelen om aan het Tsjechisch
lezend publiek een Vlaamse auteur
voor te stellen en we wilden ook niet
de organisatoren van de boekenbeurs
in moeilijkheden brengen, want we
vonden dat ze werkelijk profesioneel
werk deden. Daarom besloten we niet
een literair programma met, maar een
literair programma over Geert van
Istendael te organiseren. Ter beschikking hadden we de vertaling van zijn
boek Het Belgisch labyrint, waarin
twee hoofdstukken over Brussel en
Wallonië stonden. Er werd snel een
verhaal van zijn laast verschenen boek „Nieuwe uitbarstingen“ vertaald.
De schrijver zelf stuurde ons een gedicht van zijn nog ongepubliceerde
bundel „Politiek“ op, die we als eersten op de boekenbeurs mochten voorlezen.
Dat het hele gebeuren uiteindelijk
toch een succes is geworden, hebben
we voornamelijk te danken aan de
twee profesionele voorlezers, meneer
Rudolf Pellar en een DAMU-studente, juffrouw Hu‰ková. Dankzij hun
overweldigende stemmen konden we
op die warme zondag 14 mei samen
met de toeschouwers de hete jaarbeurshal in Praag verlaten om in een
imaginair literair café in Brussel of in
de donkere Ardenner bossen en historische Waalse steden te landen. We
vergaten even de hitte, het wereldkampioenschap in ijshockey en beseften opnieuw, hoe ingewikkeld, maar
ook mooi het kan zijn, wanneer er
verschillende Europese culturen en
tradities met elkaar geconfronteerd
worden, zoals dat in België gebeurde.
We willen ook u, die geen kans
hadden om de boekenbeurs te bezoeken, iets van deze namiddag te laten
voelen. Daarom veroorloven we ons
hier het gedicht van Geert van Istendael te publiceren, dat op 14 mei 2000
in Praag zijn première had.
Een das in lange blauwe jas
stond voor mijn deur.
Twee rijen koperen knopen,
gestreepte snoet. En achter hem de
nacht.
Hij vroeg mij onderdak.
Ik heb hem hoffelijk gegroet
en gauw mijn deur gesloten.
Nooit hoor ik zijn verhalen bij mijn
haard.
Waarom dat blauw, dat koper,
hoe kon ik hem verstaan?
Ik spreek geen dierentaal,
de sprookjes zijn voorbij, voorgoed.
Waarom drong hij niet aan?
Het is toch nacht en kil.
Ik heb mijzelf buitengesloten.
Geert van Istendael
Brussel, 26/27 april 2000
(ongepubliceerd)
Jana Pellarová
• 13 •
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
HOE LARA NAAR TSJECHIË KWAM
Lara Crul
Tot juni 1988 was Tsjechoslowakije voor mij een exotische naam, gedrukt op een witte plek in de atlas. Wit omdat ik mij geen enkele voorstelling kon maken van het land. Zelfs van de Karelsbrug
had ik nog nooit een foto gezien. Ik keek dus met spanning uit naar
de vijfdaagse werkweek naar Praag, die onze school in 5-VWO organiseerde. Eerlijk gezegd verwachtte ik terecht te zullen komen
tussen mensen in lompen, die hongerig in lange rijen voor lege winkels wachtten.
Tot mijn verbazing bleek in Praag het voedsel, op vers fruit na,
ruim voorradig, de kleding was weliswaar ouderwets maar wel netjes en gevarieerd, en in de flat van Eva bij wie we als uitgewisselde
scholieren lunchten troffen we behalve een t.v. zelfs een video aan!
Die avond, in het restaurant waar Eva en haar vriendin ons hadden
binnengepraat (alle tafeltjes waren zogenaamd gereserveerd), werd
me pas duidelijk wat er echt aan de hand was. De Tsjechische meiden vertelden ons fluisterend enkele van hun meningen, maar toen
mijn vriendin iets te luid antwoordde dat het goed was om zo open
te kunnen praten en of ze niet bang waren voor politie, sloegen ze
krijtwit van angst hun hand voor hun mond: „Stil, zeg dat woord niet, there are ears everywhere!“ Het trof me als een stomp in mijn maag: geen vrijheid. Wat heb je nou aan appels, t-shirts en een video als
je geen vrijheid hebt? En waarom had ik daar als 17-jarige Amsterdamse scholier nooit eerder over nagedacht? Omdat het niet hoefde,
zo zag ik later ergens op een wc-deur verwoord staan: „Not having
to think about it, that is freedom.“
De prachtige Praagse gebouwen met hun barokke versierselen
leken me de dagen daarop in pijnlijk contrast te staan met de norse
stemming op straat, het bedrukte zwijgen in de metro. Alleen als onze groep zich uitbundig vermaakte kregen we soms een scheef lachje toegezonden van de Tsjechische medepassagiers. Ooit moest Praag een bruisende stad zijn geweest, nu leek me het licht gedoofd (E-
en volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen.
Dan dooft het licht....1) Wanneer zou deze stad weer in haar volle
glorie mogen herleven?
Anderhalf jaar later al kwam de triomf, maar mijn schoolvriendin en ik keerden pas terug in 1991. We troffen Eva en haar vriendinnen in modieuze kleding, vrolijk pratend over de studies die ze
nu gekozen hadden omdat ze die leuk vonden in plaats het in 1988
geplande medicijnen „omdat je als arts tenminste het land uit kon“.
Ook opvallend was dat voorbijgangers op straat niet meer bang waren om met ons te praten, maar ons met handen en voeten vriendelijk de weg wezen. En de toeristenindustrie en merkkleding-winkels,
ach, die groeiden ongemerkt, evenals het aantal buitenlandse restaurants voor de knedlíky-versmadende bezoekers.
Ik was inmiddels begonnen aan mijn studie Vertaalwetenschap
aan de UvA, met Engels en Russisch als talen. Aangezien ik een talenfreak ben begon ik als bijvak aanvankelijk met Nieuwgrieks, maar toen het Griekse nationalisme dat uitvoerig aan bod kwam in de
geschiedeniscolleges me tegen ging staan, stapte ik over naar Tsjechisch. Waarom niet, ik zou graag weer eens naar Praag willen en
dan zonder gebarentaal de weg kunnen vragen. Magda van Duijkeren bleek een fantastische taaldocente en dankzij de basis van de
Slavische (in mijn geval Russische) grammatica was mijn Tsjechisch in een jaar op redelijk passief niveau.
Het vinden van een baan was voor afgestudeerde letterkundigen
in 1995 niet gemakkelijk, en toen Magda haar studenten vertelde
over de mogelijkheid een beurs te krijgen voor een jaar studie in
Tsjechië was ik meteen enthousiast. Na een jaar geld te hebben verdiend toog ik in september 1997 naar de Filozofická fakulta en studentenflat Kajetánka. In het eerste gebouw leerde ik actief Tsjechisch, in het tweede ontmoette ik mijn vriend. En zo kreeg Kafka
gelijk en lieten de klauwtjes van Praag me uiteindelijk niet meer
los....
DE WACHT VAN DE „TSJECHISCHE MAFFIA“ IN HOLLAND / deel I
Gert Andeweg
(in: Spiegel Historiael, nummer 6, jaargang 34, juni 1999, p. 268-272.)
Na driehonderd jaar Oostenrijkse overheersing werd de roep
om gelijkberechting onder de Tsjechische meerderheid in Bohemen steeds luider. De Eerste Wereldoorlog bracht de ontwikkelingen in een stroomversneling. De kunstchilder Emil Filla
droeg, getuige zijn dagboek, vanuit Nederland zijn steentje bij
aan een alleszins respectabele verzetsorganisatie.
Toen op 28 oktober 1918 het Tsjechoslowaaks Nationaal Comité in Praag het bestuur overnam van het capitulerende Oostenrijk, liep voor de Boheemse landen de Eerste Wereldoorlog
ten einde. De Tsjechische kunstschilder Emil Filla spoedde zich
direct vanuit zijn huurwoning aan de Egelantiersgracht naar café Metropole aan het Rembrandtplein omzijn landgenoten die
zich hier ophielden te vertellen dat ze bevrijd waren van het
Oostenrijkse juk en dat ze voortaan burgers waren van de vrije
onafhankelijke republiek Tsjechoslowakije. Hun lauwe reactie
stelde Filla zeer teleur. Temeer daar hij in Nederland bijzonder
actief was geweest in het anti-Habsburgse verzet. Hoe kwam Filla in Nederland? In juli 1914 was deze vurige propagandist van
het kubisme met zijn vrouw Hana vanuit een toen al onrustig
Praag naar Parijs gereisd, met het doel de banden met de avantSpoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
garde nauwer aan te halen. Veertien dagen heeft hun Parijse droom geduurd. Begin augustus brak de Eerste Wereldoorlog uit.
Franse mannen werden opgeroepen, terwijl buitenlanders zich
moesten melden bij de préfecture. Hoe Filla tegenover de ambtenaar ook argumenteerde en hem duidelijk probeerde te maken,
dat hij Tsjech was en zich Tsjech voelde, voor de Fransman was
Filla afkomstig uit Bohemen en daarmee Oostenrijks onderdaan,
dus behorend tot het vijandelijke kamp. De kunstenaar stond voor de keuze: direct vertrekken of geinterneerd worden. Hij koos
het eerste.
Op het Gare du Nord wisten Emil en Hana een rijtuig binnen
te dringen van een trein vol Belgische seizoenarbeiders op terugreis naar huis en hun mobilisatieadressen. De Duitsers waren
België binnengevallen en in Brussel heerste een koortsachtige
stemming. Duitssprekende buitenlanders waren hun leven niet
zeker. Ook de Filla’s voelden zich er niet veilig. Op goed geluk
namen ze de trein naar het noorden.
Even voor Antwerpen haalden Belgische soldaten hen uit de
coupé. De vestingstad was strikt verboden gebied voor alle Duitse en Oostenrijkse staatsburgers. Urenlange verhoren moesten
• 14 •
ze ondergaan alvorens ze uiteindelijk in Antwerpen op de trein
werden gezet. Deze ging echter niet verder dan de grensplaats
Esschen (nu: Essen).
Met lood in de schoenen, bevreesd voor een nieuwe confrontatie, liepen ze naar de grens. De Nederlandse soldaten
schonken echter nauwelijks aandacht aan hen. Een koetsje
bracht hen naar Roosendaal. Tot hun grote opluchting was er
nergens sprake van enige controle.
De volgende dag reisden ze per trein naar Rotterdam. Op de
Schiedamschedijk, de meest beruchte straat in heel Nederland,
namen zij hun intrek in het logement van Frau Bleckmann. Ruim een jaar zouden ze op de Dijk doorbrengen. Het leven dat
zich voor hun ogen afspeelde, was voor hen iets ongekends. Filla heeft het `stappen’ van de zeelui gedetailleerd beschreven in
zijn dagboek.
Terwijl de schilder zich in het armetierige onderkomen aan
zijn kubistische experimenten wijdde, ging Hana dagelijks de
stad in om bij de redactiebureaus de laatste nieuwtjes van het
front te vernemen. De Nederlandse taal hadden zij zich al voldoende eigen gemaakt.
TGM
In september 1914 verscheen nog een Tsjech in Rotterdam.
Het was prof. T. G. Masaryk (TGM), die zijn Amerikaanse schoonzuster naar de boot bracht. Hij benutte de gelegenheid om enkele buitenlandse contacten te benaderen. Vanuit het neutrale
Nederland kon hij vrij en onopgemerkt schrijven naar de Franse
historicus en bohemist Ernest Denis en de Engelse diplomaat en
Oost-Europaspecialist Seton-Watson. Toen TGM in oktober voor een tweede keer naar Rotterdam kwam, had hij een tweedaagse ontmoeting met Seton-Watson op zijn kamer in hotel Weimar. Masaryk legde hem zijn ideeën voor over een toekomstige
onafhankelijke Tsjechoslowaakse staat. Na terugkeer in Londen
stelde Seton-Watson hierover een memorandum op dat spoedig
daarna de ministers van Buitenlandse Zaken van de Entente
(Groot-Brittannië, Engeland, Frankrijk en Rusland) in handen
werd gespeeld. Via Ernest Denis probeerde Masaryk in Frankrijk belangstelling te wekken voor de Tsjechische zaak. Denis
zegde zijn medewerking toe en begon kort daarna met financiële
hulp van Tsjechische emigranten in Amerika het tijdschrift La
Nation Tchéque. Dit blad genoot al snel een zeer goede reputatie door de wijze waarop het de situatie in Midden-Europa becommentarieerde. In Rotterdam legde Masaryk de basis voor de
buitenlandse tak van de Tsjechische Maffia. Hij noemde zijn in
Nederland gestarte onderneming K‰aft Komenského (De erfenis
van Comenius).
Hoewel het chique hotel Weimar op nog geen kilometer afstand lag van hun haveloze logement, hadden Filla en zijn vrouw
geen enkele notie van Masaryk’s bezoek. Dit is des te opmerkelijker als men weet dat Hana hem persoonlijk gekend moet hebben. Haar vader, prof. Krejãí, was een collega en partijgenoot
van Masaryk, wiens dochter Olga een klasgenote en vriendin
van Hana was. Pas toen vader Krejãí er in de zomer van 1915 in
slaagde Nederland te bezoeken, hoorden Emil en Hana van Masaryks activiteiten.
In het najaar van 1915 verhuisden de Filla’s naar de Egelantiersgracht in Amsterdam. Op 27 november las Emil in De Telegraaf Het Manifest der Tschechen, geschreven door Masaryk,
die een oproep richtte aan alle Tsjechen en Slowaken die in het
buitenland vertoefden, om deel te vemen aan het verzet tegen
Oostenrijk en de strijd voor een onafhankelijke staat. Filla schreef ogenblikkelijk een briefkaart naar King’s College in Londen,
de universiteit waaraan de inmiddels uit Bohemen uitgeweken
Masaryk tijdelijk verbonden was. Per omgaande kreeg Filla antwoord. Binnenkort kon hij bezoek verwachten van een gemeen-
• 15 •
schappelijke kennis. Op Eerste Kerstdag werd er aangebeld.
Toen Hana en Emil de deur met het trapkoord opentrokken,
zagen ze een vreemde beneden op de stoep staan. Was dit een
valstrik? In zijn dagboek schreef hij: Na enig aarzelen vraagt de
man aan de deur voorzichtig: „Wohnt hier Herr Filla?“ „Nein!“
antwoordt Filla en tegen Hana in het Tsjechisch: „Kom mee
naar binnen! Het is hem niet!“
De vreemdeling begint te lachen en roept in het Tsjechisch
naar boven „Ja! Het is hem wel!“
Met een wenk en zonder één woord te zeggen noodde Filla
de vreemde naar boven. Het was Masaryks medewerker Edvard
Bene‰, die inmiddels naar Parijs was gevlucht. Binnen de muren
van hun woning vond de begroeting plaats. De dag werd hoofdzakelijk gevuld met intensief overleg. De enige weg voor het onderhouden van contact tussen het verzet in het buitenland en dat
in het bezette vaderland liep via het neutrale Zwitserland, volgens Bene‰ een kwetsbare route. Een tweede weg, via Nederland, zou zeer welkom zijn. Filla kreeg als opdracht een intelligente en betrouwbare Tsjech te vinden die het aandurfde met
een vracht aan informatie in het hoofd de reis naar het vaderland
te ondernemen. Na nachtelijk beraad kwam het echtpaar de volgende dag bij Bene‰ met het voorstel Hana die opdracht te laten
uitvoeren. Bene‰ had bedenkingen tegen het sturen van een
vrouw op zo’n riskante tocht. De intelligente en ondernemende
Hana kon echter zijn bezwaren wegnemen.
Vanaf dit moment lieten de Filla’s zich niet meer samen
zien. Ze wendden voor, gescheiden te leven en niets van elkaar
te weten. Hana heette filosofie en kunstgeschiedenis te studeren
en een gemeubileerde kamer te bewonen. De reis naar Praag ondernam ze om er haar financiële zaken te regelen. Met veel
moeite kreeg zij een doorreisvisum van het Duitse consulaat. Inmiddels stampte zij een grote hoeveelheid, door Bene‰ verstrekte informatie in haar hoofd; niets mocht op papier meegenomen
worden.
Op 16 januari 1916 stapte zij in Amsterdam in de trein. Het
duurde maanden voor haar echtgenoot via omwegen iets vanuit
Praag over haar vernam. Zij had er inmiddels op de door Bene‰
voorgeschreven plaatsen en aan de juiste personen het haar gedicteerde nieuws overgebracht en alle voor hem bestemde berichten uit het hoofd geleerd. De terugreis via Wenen verliep met
veel hindernissen. Na een wekenlange dwaaltocht langs Oostenrijkse burelen kreeg ze uiteindelijk de benodigde documenten.
Aan de Duits-Nederlandse grens werd ze door de Duitsers „tot
op de huid“ onderzocht. Op 24 mei 1916 trad Hana triomfantelijk de deur binnen. Ze zag er slecht uit, maar ze had haar missie
perfect volbracht.
Drie dagen lang waren Emil en Hana bezig de berichten op
papier te zetten. Om ze op hun bestemming te krijgen maakten
ze gebruik van Dimitry de Peterson, de zoon van de Russische
consul-generaal te Rotterdam. Hij was bekend met de Tsjechische Maffia en kon hun post via zijn kanalen zonder problemen
bij Masaryk in Londen bezorgd krijgen. In hun lange brief wordt
de interne politieke situatie in Bohemen beschreven. Hana
noemt de prijzen van levensmiddelen en artikelen, zoals kleding
en schoeisel, niet alleen in Praag en Wenen, maar ook in gebieden als Montenegro. Ze bericht welke personen gevangen zijn
genomen; naast diverse politici noemt ze Alice, Masaryks oudste dochter. Mevrouw Bene‰ is net vrijgelaten. Ze eindigt met de
wens dat Leblond en Legrandová (hun door Bene‰ gegeven
schuilnamen) spoedig weer een of ander karweitje mogen opknappen.
Zo raakte het echtpaar verzeild in het wereldje van wachtwoorden, van vermommingen, van met onzichtbare inkt beschreven blaadjes en van schaduwende en geschaduwde personen.
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
N I E U W E B O E K E N E N V E RTA L I N G E N
Praag en het fin de siécle.
Uitgebracht door Meulenhoff Amsterdam.
Een keuze van verhalen van Duitstalige en Tsjechische schrijvers uit Praag . Deze bloemlezing van rond 1900, voor het eerst
verschenen in Nederlandse versie, werd samengesteld door W. Hansen en K. Mercks.
Het moment van verschijnen van de deze bundel viel natuurlijk niet toevallig samen met de tentoonstelling ‘Praag 1900: poëzie
en extase (Van Gogh Museum te A’dam). Hoewel deze tentoonstelling, die overigens was ingericht ter gelegenheid van ons eigen
fin de siécle, de fraaie en veelbelovende ondertitel droeg van poëzie en extase, was er buiten de poëtisch gedempte sfeerverlichting
waarin schilderijen, meubels, keramiek, staaltjes van glaskunst en juwelen als in verzonken mijmering het bezoek van hun bewonderaars afwachtten, geen directe relatie met poëzie te bespeuren. De extase daarentegen was in ruime mate zichtbaar en voelbaar. De
verinnerlijking werd, als reactie op het patriotisme (zoals we in het veel te uitgebreide voorwoord van de bundel lezen) door de symbolisten ontwikkeld tot een voedingsbodem van gevoelens als extase, ontzetting en vervreemding. Deze gevoelens worden allen gelijktijdig weergegeven door de ets op de omslag van de verhalenbundel die tevens de affiche’s voor de tentoonstelling sierde. We
zien een spookachtige figuur die letterlijk en figuurlijk de haren ten berge doet rijzen van afschuw. De ets is van de toenmalige jonge kunstenaar Jan KonÛpek die de ets in 1909 maakte als cover voor het spirituele tijdschrift Meditace (meditatie). In de persoon
van KonÛpek ligt dan ook wellicht de relatie beeldende kunst en de poëzie die de ondertitel van de expositie wilde duiden. De relatie krijgt nog meer vaste voet in het feit dat KonÛpek meerdere werken van de filosoof- auteur Ladislav Klíma (een van de auteurs
uit de bundel) illustreerde b.v. Tussen werkelijkheid en droom en Geschrift over het illusionisme en Ivan Karamazov. Deze twee titels duiden op geestesverwantschap tussen de twee kunstenaars, de neiging tot overgaan in droom, illusie, extase, onwerkelijkheid.
Versmelting van droom en werkelijkheid vormt dan ook de rode draad in de verhalenbundel. De samenstellers moeten zich bewust
of onbewust hebben laten leiden door de diversiteit van uitwerkingen van het gegeven: droom en illusie. In Het aanstrijken van gevoelige snaren van A. Sova blijkt een sentimenteel romantische relatie uiteindelijk niet meer dan een uitzichtloze illusie te zijn, vervat in de slotzin „Ze was immers een heilige!......“ en Een avond in het gekkenhuis van Fritz Mauthner bevat een intrige, waarin door opzettelijk geïnsceneerde verwisseling van plaats en personages de lezer en de ik-verteller in totale verwarring geraken. Echter,
het laatste verhaal uit de bundel De dag breekt aan in Praag van E. E. Kisch geeft een nogal beschrijvend relaas en geeft eerder het
g
e
voel met de rest niets van doen te hebben.
Een van de meest boeiende verhalen in relatie tot de vervreemding blijkt ‘Leven na de dood’ van L. Klíma (vertaling: K. Mercks) te zijn. Ladislav Klíma was een ‘einzelgaenger’ in zijn tijd, romantisch en nihilistisch, een bewonderaar van Schopenhauer en
vooral van Nietzsche. In het absurdisme en de groteske vond Klíma een manier tot expressie om zijn ironie ten aanzien van het leven gestalte te geven. Het verhaal Leven na de dood staat bol van deze elementen. De ik-figuur neemt als het ware de lezer aan zijn
hand mee en voert hem in glijvlucht via het venster van de werkelijkheid door het venster van de droom naar de droom in de droom. Droom en werkelijkheid zijn niet van elkaar te scheiden. Wat aanvankelijk nog humoristische trekken heeft, verwordt tot ontzetting en totale verwarring. De levendigheid van taal is niet alleen een verdienste van de vertaler maar zeker te danken aan het frisse, energieke taalgebruik van Klíma zelf, dat ondanks de overbrugging van een eeuw nog steeds het onze is.
Wat de vertalingen over de gehele bundel genomen betreft ontkomt men niet, ook gezien de hoeveelheid vertalers die meewerkten, aan een kwalitatieve diversiteit, een die varieert van de zeer letterlijke, schoolse vertaling tot het zich te buiten gaan aan dichterlijke vrijheden. Germanismen zoals ‘privaatdocent’ dienen in een uitgave als deze niet meer voor te komen. Of een oer- Hollandse uitroep als jeminee in een tekst van Klíma op zijn plaats is, is eerder een kwestie van smaak, maar dat probleem dateert al vanaf
de Platoonse driehoek en waarschijnlijk nog langer.
Kortom, een boek om ter hand te nemen, te lezen, weer weg te leggen, na een poosje nog eens te herlezen. Zo komen we de tijd
tot het volgende fin de siécle wel door.
Ans Linssen
Annie M. G. Schmidt: Sleãna Mici, Praag 1999 (Minoes, Amsterdam 1970)
vertaald door Jitka RÛÏiãková
Minoes, één van de bekoorlijke humoristische prozaistische werken van de Nederlandse schrijfster Annie M.G. Schmidt, behoort samen met Otje(1980), Pluk van de Petteflet (1971) en de vrolijke gebeurtenissen van twee kwajongensachtige peuters Jip en Janneke (1953-1960, ongeveer 250 verhalen) ongetwijfeld tot haar meest succesvolle kinderboeken in proza. Alhoewel de Nederlandse literaire kritiek de kern van haar oeuvre eerder ziet in de onuitputtelijke hoeveelheid van geestige, typisch „Schmidtse“ en vaak
op muziek gezette gedichten die in Nederland erg populair zijn, zowel bij kinderen als ook volwassenen, geven de vertalers tot nu
toe begrijpelijk de voorkeur aan haar proza. (De boeken van Annie M. G. Schmidt worden vertaald in het Engels, Duits, Frans, Spaans, Italiaans, Grieks, Zweeds, Noors, Deens, Fins, Katalaans en Tsjechisch. Dit jaar verschenen enkele verhalen over Jip en Janneke zelfs in het Latijn. Kortere vertalingen van haar werk vinden we dankzij het Rotterdamse festival ook in het Russisch, Chinees,
Japans, Perzisch of de Surinaamse taal Sranan Tongo). In elk geval staat Minoes, vertaald in tien vreemde talen, op de eerste plaats.
Bovendien beleefde dit geestige verhaal over een kat die door een of ander chemisch middeltje in een vrouwelijk wezen met rood
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
• 16 •
haar, kattenogen en kattig gedrag verandert, ook een toneelbewerking.
In de kleine Nedelandse stad Killendoorn woont een jonge verlegen journalist Tibbe. Hij woont op een zolder, waar hij een mooi uitzicht heeft op de daken en op een heleboel katten. Tibbe schrijft aardige stukjes voor de plaatselijke krant, maar...ze gaan allemaal over katten. De hoofdredacteur geeft Tibbe een laatste kans: of hij begint eindelijk echt nieuws te schrijven of hij moet aan ander baantje gaan zoeken. Tibbe slentert bedroefd door de stad. Daarbij ontmoet hij een merkwaardige jonge dame, die uit angst voor een grote hond, heel hoog in de boom is geklommen. Toen hij, even later op zijn zolder zat te piekeren over het gevraagde stukje , hoorde hij opeens een zacht geruis. Hij loopt naar de keuken, waar hij weer tegen die vreemde juffrouw aanloopt, die juist schichtig de resten van de vis staat te verslinden. Juffrouw Minoes blijft bij meneer Tibbe als zijn sekretaresse. Ze blaast, spint, geeft
kopjes, huivert van angst voor honden, zou soms graag een muis vangen of een visje uit het aquarium, kan ook behoorlijk krabben
en slaapt overdag opgerold in een met een krant bedekte doos. En ze kan zowel met mensen als ook met alle katten praten. ’s Nachts,
als Tibbe slaapt, zit ze op het dak en de katten uit de hele stad vertellen haar interessant nieuws, waarover meneer Tibbe dan stukjes schrijft. Zoals bijvoorbeeld een soort detectiveverhaal over de fabrikant Ellemeet. Meneer Ellemeet is namelijk van plan om een
vergunning voor uitbreiding van zijn fabriek van de gemeenteraad te krijgen en om die reden is hij voorzitter van vele verenigingen,
o.a. Vereniging van Dierenvrienden. Tibbe lukt het met hulp van Minoes, het kleine meisje Bibi en de Killendoornse katten Ellemeet niet alleen te beschuldigen van het niet juist behandelen van dieren, maar zelfs te bewijzen dat hij een ernstige overtreding heeft
begaan. Wanneer Ellemeet namelijk de plaatselijke haringman omver heeft gereden heeft hij de man geen hulp verleend. Ellemeets
schuld is bewezen, de katten triomferen. De lezer leert tegelijk ook het karakteristieke leven van verschillende katten kennen (de
zwerfkat, redactiekat, schoolkat, de kat van de wethouder, de kerkpoes, Monopoolkat, pompkat of deodorantkat ) en beleeft in welke grappige situaties een tedere „katse“ juffrouw terecht kan komen. Minoes zou een lijster, door haar zuster gevangen, op moeten
eten om weer kat te worden, daartoe is ze echter niet meer in staat. En zo blijft zij een enigszins kattige sekretaresse van meneer Tibbe en een vriendin van alle Killendoornse katten.
Toen mevrouw Schmidtd in 1926 enkele gedichten van haar veertienjarige dochter Annie liet lezen aan de Nederlandse dichter
Willem Kloos (1859-1938), schreef de voormalige vooraanstaande tachtiger, dat het meisje naar zijn mening „waarachtigen aanleg“
had en dat „diep in haar, zoals men ’t noemt iets zingt“. De dochter van een dominee Annie M. G. Schmidt (met volle naam Anne
Maria Geertruida Schmidt, 1911 -1995), bekroond o.a. met de van Hans Christian Andersen-prijs voor haar kinderboeken, behoort
in Nederland tot de meest gelezen en meest geliefde auteurs. Bijna elke Nederlander, klein of groot, kent een of ander gedicht van
haar, cabaretliedjes of fragmenten uit haar succesvolle musicals uit zijn of haar hoofd. Haar kinderboeken, meestal begeleid door
prachtige illustraties van Fiep Westendorp, onderscheiden zich door een nuchtere, ironische toon, door afkeer van grote woorden en
een relatitiverende humor. Haar afkeer tegen conformisme en verwaandheid betreft ook de taal (erkende literaire criticus Kees Fens
spreekt in dit verband over haar „ongewoon gewoon Nederlands“). Annie M. G. Schmidt parodieert met voorliefde retoriek van verschillende ambtenaren en officiele clichés, ze steekt de draak met de overdreven Nederlandse ordelijkheid, voorgeschreven moraal
en voorschriften. Haar wereld van kinderen en dieren onderscheidt zich door vrolijke wanorde, ongehoorzaamheid en vriendelijke
anarchie. Het verschil tussen haar boeken voor volwassenen en kinderen is, dat de eerstgenoemden meestal scherper en satirischer
van aard zijn, terwijl haar kinderverhalen juist vrolijk zijn, spannend, vol fantasie en ze lopen altijd goed af.
In het Tsjechisch werden al vroeger twee sprookjes vanuit „Heksen en zo“ (1964) vertaald in de verzameling van sprookjes uit
de hele wereld „Tfiicet stfiíbrn˘ch klíãÛ“ (Dertig zilveren sleutels,1971, vert. O. Krijtová), verder een bloemlezing van haar boek
„Waaidorp I-II“ (1972-1974 , Tsj. „Na Vystrkovû“,1985, vert. O. Krijtová en L. ·típlová) over humorvolle belevenissen van kinderen in een nieuwbouwwijk en vorig jaar de vermelde publicatie „Minoes“ („Sleãna Mici“,1989, vert. J. RÛÏiãková). Ook het vertalen van ander prozawerk voor kinderen wordt overwogen. Misschien komt er ooit ook de grote hoeveeldheid humoristische kindergedichten (verzameld in „Ziezo!“ 1984, 347 gedichten) als ook de gedichten voor volwassenen (verzameling „Tot hier toe“ met 329
gedichten en liedjes uit de jaren 1938-1985) aan de beurt. Kloos had immers gelijk toen hij vijfenzeventig jaar geleden zei dat haar
taal waar-achtig „zingt“.
Jitka RÛÏiãková
Leon de Winter: HoffmanÛv hlad, Rybka publishers, Praha 2000,
vertaling Ruben Pellar, 293 pag.
Leon de Winter (1954), heel succesvolle Nederlandse auteur, schreef Hoffman’s honger tien jaar geleden, in 1990, het Tsjechisch
is de elfde taal, waarin het boek vertaald werd.
De hoofdpersoon, de Nederlandse diplomaat Aaron Hoffman (59), werd zojuist benoemd tot ambassadeur in Praag. Hij komt naar een donkere stad, doorweven van geheime politie en Russische spionnen van KGB. Hoffman lijdt aan vraatzucht en daarme verbonden spijsverteringskwaal, zijn toevluchtsoord werd de toilett in de residentie. Hij is aan het eten verslaafd geworden na de dood
van zijn dochters - tweeling, de ene is tien jaar geleden aan hersenvliesontsteking overleden, de andere als prostitué aan overdosering. Het samenleven met zij vrouw werkt al lang niet meer en Hoffman zoekt bij zijn vake verblijven in het kamertje onder de trap
naar ontknoping in de geschriften van Baruch de Spinoza. Hij raakt vervlochten in gewikkelde netten, waarvan misschien geen ontsnapping mogelijk is...
De spannende spionage psychologisch-politisch thriller speelt zich vanaf juni tot december 1989 in Praag, in Den Haag en Zuid Amerika af.
Petra Schürová
• 17 •
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
BIBLIOTHEEK
De bibliotheek is nu verrijkt met een knipselarchief. De zorgvuldig gekozen artikelen over Nederlandse literatuur worden ons
onvermoeibaar door Kees Mercks uit Amsterdam gestuurd en door Jana âervenková gesorteerd, waarvoor ze allebei van harte bedankt worden.
INSERTIE
VACATURE
Praha Communications B. V., marktleider op het gebied van medische
informatievoorziening in Midden-Europa, zoekt een
Management Assistant
Taken:
• ondersteuning management, alle secretariële werkzaamheden
• beheer Human Resources, werving en selectie personeel
• vertalen en tolken
Vereisten:
• meerdere jaren ervaring in soortgelijke functie
• uitstekende kennis van Tsjechisch, Engels en Nederlands
• snel en goed kunnen werken met MS Office
• verantwoordelijke, communicatieve en dienstverlenende instelling
Stuur uw cv met begeleidende brief in het Nederlands of Engels binnen
14 dagen na ontvangst van dit bulletin aan
Lara Crul, Praha Communications, Anglická 17, 120 00 Praha 2
of per e-mail aan [email protected]
Bezoek ook onze website www.prahacom.com
ONZE SPONSOREN
RI-TOURS, Praha
Spoleãnost pro ‰ífiení vlámské a nizozemské kultury
NE-BE
• 18 •